Zafón Carlos Ruiz Więzień nieba

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pan naczelnik zagroził mi, że jeślimu nie pomogę, osobiście dopilnuje, by oskarżono ich o sprzedaż wywrotowych publikacji,skonfiskowano im księgarnię, wsadzono oboje do więzienia, a w dodatku odebrano im syna,który nie skończył jeszcze trzech lat.- A to skurwiel - mruknął Fermin.- Panie Ferminie - zaoponował David Martin - to nie pańska wojna, lecz moja.Zasłużyłem sobie na to wszystko.- Przecież pan nic złego nie zrobił.- Nie zna mnie pan, panie Ferminie.I lepiej niech tak pozostanie.Pan tymczasem musisię skoncentrować na tym, żeby jak najprędzej stąd uciec.- To druga rzecz, o którą chciałem pana zapytać.Doszły mnie słuchy, że opracowujepan eksperymentalną metodę wydostania się z tego bagna.Jeśli potrzebuje pan królikadoświadczalnego, może i wątłej postury, ale za to aż tryskającego entuzjazmem, może pan namnie liczyć w całej rozciągłości.-.David Martin spojrzał na niego zamyślony.- Czytał pan Dumasa?- Od deski do deski.- Wygląda pan na takiego.W takim razie zrozumie pan w mig mój pomysł.Proszęposłuchać mnie uważnie.-.Upływało pół roku od uwięzienia Fermina, kiedy w wynikusplotu rozmaitych wydarzeń w jego monotonnej dotąd więziennej egzystencji zaszładrastyczna odmiana.Był to czas, kiedy władze, wierząc jeszcze, że Hitler, Mussolini i spółkawygrają wojnę i wkrótce cała Europa będzie tego samego koloru co narodowe ineksprymableGeneralissimusa, pozwoliły, by rozjuszona i zupełnie bezkarna horda zwykłych bandziorów,donosicieli i świeżo upieczonych politycznych komisarzy spowodowała, że liczbauwięzionych, zatrzymanych, skazanych na śmierć albo mających zniknąć bez wyrokuobywateli stała się wręcz astronomiczna.Wkrótce w całym kraju więzienia zaczęły pękać w szwach.Dyrekcja zakładu karnegow Montjuic otrzymała od władz wojskowych rozkaz, że musi przyjąć, niezależnie odmożliwości, każdą właściwie liczbę z wciąż rosnącej masy jeńców, która była zbyt wielkimobciążeniem dla pokonanej i wyniszczonej wojną domową Barcelony 1940 roku.W zaist-142 niałej sytuacji pan naczelnik w swym kwiecistym niedzielnym przemówieniupoinformował podopiecznych, że od dzisiaj będzie ich w celach po dwóch.Doktor Sanahujazostał dokwaterowany do celi Martina, przypuszczalnie po to, by miał na niego oko ipowstrzymywał jego samobójcze zapędy.Ferminowi przypadło dzielić celę ze swoimsąsiadem, numerem 14, i tak dalej.Wszyscy dotychczasowi więzniowie tego bloku zostalizgrupowani po dwóch, żeby zrobić miejsce nowo przybyłym, których każdej nocyprzywożono więzniarkami z więzienia Modelo i z Campo de la Bota.- Niech się pan tak nie krzywi, bo mnie to jeszcze mniej bawi niż pana - ostrzegłswego nowego towarzysza numer 14, ledwo znalazłszy się w celi.- Uprzedzam, że wrogie zachowania wywołują u mnie aerofagię - zagroziłwspółlokatorowi Fermin.- Proszę więc się nie czupurzyć jak jakiś Buffalo Bill i raczejpomyśleć0zdobyciu się na wysiłek bycia nieco kulturalniej szym1sikać twarzą do ściany bez rozbryzgów, w przeciwnym przypadku może się pan wnajbliższej przyszłości obudzić jako podściółka pod pieczarki.Dawny numer 14 przez pięć dni nie odzywał się słowem do Fermina.W końcu, niemogąc już znieść piekielnosiarkowych bzdzin, w których oparach budził się co rano,postanowił zmienić strategię.- Ostrzegałem pana - powiedział Fermin.- W porządku.Poddaję się.Nazywam się Sebastian Salgado.Z zawodu jestemsyndykalistą.Uściśnijmy sobie-.#1 dłonie i zostańmy przyjaciółmi, ale błagam, proszę jużtak nie pierdzieć, bo zaczynam mieć halucynacje i przywiduje mi się w snach Noi del Sucre iLew Trocki tańczący charlestona.Fermin, ściskając dłoń Salgada, zdał sobie sprawę, że brakuje mu małego iserdecznego palca.- Fermin Romero de Torres, miło mi w końcu pana poznać.Zawód: tajne służbywywiadowcze rządu katalońskiego, sektor Karaiby, teraz w stanie spoczynku.Z powołaniabibliofil i wielbiciel literatury pięknej.Salgado spojrzał na swojego nowego towarzysza niedoli i zrobił wielkie oczy.- A mówią, że to Martin jest wariatem.- Wariatem jest ten, kto ma się za całkowicie normalnego, a za nienormalnych uważacałą resztę.Salgado pokiwał głową zdruzgotany.Kolejne przełomowe dla Fermina zdarzenie miało miejsce parę dni pózniej.Dwóchstrażników przyszło po niego o zmierzchu.Bebo otworzył im celę, starając się nief& okazywać zaniepokojenia.- Ty, chudy, wstawaj! - wycedził jeden z żołnierzy.Salgado przez chwilę pomyślał, żejego prośby zostały wysłuchane i że zabierają Fermina przed pluton egzekucyjny.- Odwagi, Ferminie - uśmiechając się, dodawał mu animuszu.- Za Boga i zaHiszpanię, piękniej nie można zginąć!-.%7łołnierze chwycili Fermina, skuli mu kajdankaminadgarstki i stopy i pociągnęli za sobą, odprowadzani przybitymi spojrzeniami całego bloku idonośnym śmiechem Salgada.- Choćbyś nie wiem jak pierdział, tym razem się nie wywiniesz - krzyknął zaFerminem wyraznie rozbawiony towarzysz.Poprowadzili Fermina plątaniną tuneli do długiego korytarza, na którego końcudostrzegł wielkie drewniane drzwi.Na ich widok ogarnęły go mdłości.Pomyślał, że jegożałosny żywot dobiegł właśnie końca i że za tymi drzwiami czeka na niego uzbrojony wpalnik Fumero mający wolną noc.Ale ku jego zaskoczeniu jeden z żołnierzy zdjął mukajdanki, a drugi delikatnie zastukał do drzwi.- Proszę - rozległ się znajomy głos.W ten sposób Fermin znalazł się w gabinecie pana naczelnika.Wnętrze zdobiłydywany zarekwirowane z jakiegoś pałacyku w dzielnicy Bonanova i stylowe meble.Tęgustowną scenografię wieńczyło kilka elementów: flaga hiszpańska z czarnym orłem, godłemi dewizą, portret Generalissimusa bardziej podretuszowany niż afisz reklamowy z MarlenąDietrich i wreszcie sam pan naczelnik Mauricio Vails, usadowiony wygodnie za swoimbiurkiem, delektujący się papierosem z importu i kieliszkiem brandy.- Siadaj.Bez obawy - zaprosił.-.Ferm�n dostrzegł na biurku talerz, a na nimapetyczny kawałek mięsa, parujący zielony groszek i puree ziemniaczane pachnące masłem.- To nie jest fatamorgana - powiedział dobrotliwym tonem pan naczelnik.- To twojakolacja.Mam nadzieję, że będzie ci smakować.Ferm�n, który podobnych cudowności nie widział od lipca 1936 roku, rzucił się na nietak łapczywie, jakby miały za chwilę wyparować.Paląc jednego papierosa po drugim ipoprawiając co minuta swoje błyszczące od brylantyny włosy, pan naczelnik patrzył na niegoz wyrazem obrzydzenia i pogardy, których nie zdołał zamaskować nawet wymuszonymuśmiechem.Ferm�n skończył jeść i Vails dał znać żołnierzom, by odeszli.Kiedy zostali sami,pan naczelnik wydał się Ferminowi bardziej złowrogi niż z uzbrojoną eskortą.- Ferm�n, nieprawdaż? - odezwał się wreszcie.Ferm�n przytaknął niepewnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy