Akhara Jussuf Mustafa Pamiętnik jasnowidza (1985)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cofnęła rękę i wstała z klęczek. Wojsko poszło dalej.Posiedz tu do nocy, a wtedy idz.Idz ciągle na zachód.A jak przejdziesz Horyń, dobrzy lu-dzie zaopiekują się tobą, a nim ta opieka ustanie, nie bę-dziesz tam potrzebny, dokąd teraz uciekają twoi koledzy.Leżeliśmy w zawszonym łajnie w baraku nr 18 w Belsen--Bergen.Podłoga była mokra, cuchnąca.Białe wszy pełzłypo niej tam i z powrotem.Byliśmy spuchnięci z głodu.Ubrania nasze śmierdziały jak doły kloaczne.Cierpieliśmyna biegunkę, czerwonkę, dur brzuszny i diabli wiedzą na cojeszcze.Jego syn był siny.Usta miał szeroko otwarte.Od-dychał z trudem.Ojciec troskliwie tulił go do siebie, jakbysobą chciał go zasłonić przed złem tego miejsca. Kiedy oprzytomniałem, staruchy nie było.A może jejw ogóle nie było? Może to był sen? Umiesz przewidywaćprzyszłość, więc chyba rozumiesz?Skinąłem głową. Wieczorem ruszyłem mocno utykając.Karabin wzią-łem, ale buty zostawiłem.Szedłem lasami, opłotkami, omija-jąc wsie.Dopiero po przejściu przez Horyń, a zajęło mi totrzy doby, dowlokłem się do pierwszej z brzegu napotkanejchaty i padłem zemdlony.Zaopiekowano się mną.A gdypo trzech tygodniach zacząłem wracać do przytomności,przez wieś przetoczył się front w odwrotnym kierunku.A zanim zupełnie wyzdrowiałem, pokój już był zawarty.Wróciłem do Warszawy i w kilka miesięcy pózniej zaczą-łem pracować u Lilpopa.W 1925 roku ożeniłem się, a w 1926roku on przyszedł na świat.Jedynak.A pierwszego sierpnia1944 r.razem z nim poszedłem na barykady Woli.Nie chcia-łem z niin się rozstać.Wciąż brzmiały mi w uszach słowa tejCyganki: Z tego nieszczęścia wyjdziesz i z tamtego wydo-będziesz się i syna ocalisz.A to nieszczęście, w jakim Polskaznalazła się, jest straszqp, I czy ja z tego obozuwyjdę? A on? Spójrz na niego.On kona.Więc czy onanaprawdę widziała nas obu w takim miejscu? Powiedzcokolwiek.Dodaj mi otuchy.Wiarę tracę. Widziała.To była jasnowidząca.Musisz jej ufać.Ladadzień wojna się skończy.Czuwaj dalej nad nim.Z tyfusuwiele osób już wydobrzało. Ale jak długo tu jeszcze będziemy? Tyś jasnowidz.Powiedz.Przymknąłem oczy i siedziałem długo nic nie mówiąc.A potem powiedziałem to samo, co na drugi dzień powtórzyłeminż.Kulikowskiemu. 15 kwietnia stanie się cud.Dotrwajcie do tego dnia.Gdy to mówiłem był 11 kwietnia 1945 r., a 15 dnia tegomiesiąca, o godzinie 12 Anglicy wyzwolili nasz obóz.Ojciec isyn doczekali tego momentu.A w tydzień pózniej MisjaSzwedzka zabrała pierwszą partię beznadziejnie chorychwięzniów do swego pięknego kraju.Niech Bóg błogosławi Szwecji i jej ludowi, albowiemwiele dobrego ten naród uczynił w czasie tej wojny.Przepowiednia starej Cyganki była jedyną siłą, jaka tegobiednego ojca trzymała przy życiu.40Dziś, kiedy moja droga ku śmierci jest coraz bliższakońca, poczytuję sobie za zaszczyt, że świadomie i z całąpremedytacją stawiając horoskop okłamałem dra AlfredaSteinera, naszego lekarza obozowego, zapewniając, że jegodwaj synowie, gdy dorosną, będą jego dumą.Okłamałeminż.Alojzego, naszego Lager-�ltester, twierdząc, że popowrocie do kraju przywitany zostanie przez żonę i dwiecórki.Nie żyły już, kiedy ten horoskop stawiałem.Sani-tariusza G., roztaczając przed nim wspaniałe miraże natemat jego żony i syna.Nie żyli, gdy ten horoskop stawia-łem.Okłamałem jeszcze wielu innych.Ale na Boga, czymiałem im, znajdującym się na samym dnie piekieł, odbie-rać tę złudną iskierkę nadziei? Iskierkę, która w tym miejscu iczasie miała wartość płomienia.Szewcowi Tadziowi przepowiedziałem, że w rok po jegopowrocie do kraju żona powije mu bliznięta, ale nie po-wiedziałem, że rozpije się i wykolei.Memu koledze szkol-nemu Sz.powiedziałem, że nim wróci do Polski, będziejuż miał syna.Ale nie powiedziałem, że syna tego nie ujrzy.Ale to oszustwo, jakiego dopuściłem się w końcupazdziernika 1943 r.w Warszawie, napawa mnie dumą.Była szczuplutka, niepozorna.Twarz miała zmęczon4,w oczach przebłyski zastraszenia.Ubrana była skromnie,ale gustownie.Włosy miała ciemne.Rysy regularne.Alecała jej postać, takie odniosłem wrażenie, była otoczonajakby całunem.Powiedziała mi, że jest sierotą.Ojciec padł na fronciew 1938 r.Matka zmarła pół roku temu.Miała narzeczo-nego, ale ten zerwał z nią, nie podając przyczyny.Jestkompletnie sama.Czuje się nikomu niepotrzebna.Kole-żanki biurowe namówiły ją, by odwiedziła mnie i zasięgnęłaporady [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy