Gould Judith Grzechy Tom I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poomacku dotykała przez chwilę kurtyny, potem znalazła wejście i wślizgnęła się za kulisy.Panował tam ożywiony ruch.Górne światła świeciły jaśniej niż te w sali.H�l�nezobaczyła wysokie, długonogie tancerki w nabijanych cekinami skąpych kostiumach iwielu muskularnych statystów w opiętych strojach lub jedynie w przepaskach na biodrach.Stali znudzeni i palili papierosy.Z bliska ich makijaż był krzykliwy, a skóra pod powłoką265SRpudru chropowata i pokryta pryszczami.Zaskoczona zauważyła, że tancerki miałypomalowane różem piersi, a płaskie brzuchy chłopców podkolorowano brązową szminką.W kącie orkiestra stroiła instrumenty; klarnet zapiszczał głośno.H�l�ne zdumiała kiczowata świetność tego wszystkiego.Maszyneria unoszącakurtynę była wielka i błyszcząca.Dziewczyna spojrzała na nią z lękiem.Na szczycie sze-rokiej złotej piramidy znajdowały się figury stających dęba koni z kolorowymipióropuszami na łbach.Spojrzała wyżej, na sufit.Było tam jeszcze więcej dekoracjizawieszonych wysoko nad sceną i gotowych do opuszczenia w określonym momencie.Nagle podłoga pod nią zaczęła się poruszać.Przerażona spojrzała w dół.Zorientowała się, że stoi na obrotowej scenie.Zeskoczyła na nieruchomą część i znalazłasię w środku grupy plotkujących dziewcząt.Większość z nich miała na sobie różowebikini i wielkie turbany z różowymi strusimi piórami.Trzymały sztywno głowy, abyimponujące zawoje się nie zsunęły.- Nie znoszę tego kostiumu - narzekała ze złością jedna z dziewcząt.Miała grubyróżowy koński ogon przymocowany na pośladkach, a drugi na czubku głowy.- MonsieurBlond jest sadystą, że kazał nam się ubrać tak wcześnie.Bolą mnie stopy i chcę usiąść! -Parsknęła i zatupała.Ogon podskakiwał w górę i dół, tak jak u konia.H�l�ne nie mogłapowstrzymać chichotu.Dziewczyna odwróciła mocno umalowaną twarz i oparła ręce na nagich biodrach.- Może mi powiesz, z czego się śmiejesz? - zapytała groznie.H�l�ne zakryła dłonią usta i cofnęła się szybko.- N-nie, mademoiselle - wyjąkała zakłopotana.- Excusez-moi, nie śmiałam się zpani.Tylko.szukam Matki.- Och! - Dziewczyna zmrużyła oczy.- Jesteś tu nowa, co? H�l�ne kiwnęła głową.- Jestem nową szatniarką.- Słuchaj, kochanie, wszystkie jesteśmy szatniarkami.Czyż nie, moje panie? -Spojrzała na pozostałe i mrugnęła.Wybuchnęły śmiechem.H�l�ne czuła, że się rumieni.Jedna z dziewcząt wystąpiłado przodu.266SR- Nie zwracaj uwagi na Angelique - powiedziała życzliwie.- Jest wściekła, bozaszła w ciążę i musi sama zapłacić za skrobankę.Chodz, zaprowadzę cię do Matki.-Wzięła H�l�ne pod rękę i popatrzyła groznie na koleżankę.Potem ponownie zwróciła siędo H�l�ne: - Mam na imię Denise.- A ja H�l�ne.- Uśmiechnęła się nieśmiało.Poszły dalej przez ciemny wąskikorytarz.- Nie przejmuj się dziewczętami - powiedziała Denise.- Tak naprawdę nie są złe.Tylko lubią udawać takie ostre.A te wszystkie pióra są ciężkie i grzeją, wierz mi.Tozdumiewające, że nie kłócimy się częściej.Ach, jest Matka.Zatrzymały się w drzwiach jednej z garderób.Były otwarte i H�l�ne mogła zerknąćdo środka.Stary, pomarszczony, drobny mężczyzna z krótką brązową grzywką, ubrany wbiałą falbaniastą koszulę robił makijaż jakiejś statystce.- Nic nie widzę przez te rzęsy, Matko! - jęczała dziewczyna.- Są sztywne jakszczotka!- Nie martw się, ch�rie.Najwyżej wykłują ci oczy - zagdakał piskliwym głosem icoś poprawił.- Gotowe.- Odstąpił do tyłu, by ocenić efekt, i złożył ręce.- Wyglądaszszykownie.H�l�ne spojrzała zdumiona na Denise.- To jest Matka? - wyszeptała z niedowierzaniem, pokazując palcem mężczyznę.Denise przytaknęła.- Poza tym, że ma ostry język, jest nieszkodliwy.Jeżeli jesteś dziewczyną.Chłopcygo nie lubią, bo ciągle próbuje ich obściskiwać.Nazywamy go Matką, bo to pedzio.Właściwie podoba mu się to, bo czuje się jedną z nas.- Jedną z nas?- Jasne.Nas, dziewcząt.- Denise uśmiechnęła się.- W każdym razie matkuje namwszystkim.Jest jak stara kwoka, ale bardzo go kochamy.H�l�ne pokręciła głową.Kobiety z końskimi ogonami.Sztuczne rzęsy.Mężczyznanazywany Matką, który lubi chłopców.To wszystko było bardzo dziwne.Patrzyła, jak statystka pochyliła się nad lustrem i zamrugała oczami.267SR- Prawdopodobnie oślepnę w ciągu pięciu minut - zawodziła.Matka wziął ją zaramię i skierował ku drzwiom.- Zmykaj, ch�rie.- Nagle spojrzał na H�l�ne i uderzył się dłonią w czoło.- Chybazemdleję! - krzyknął.- Skąd się tu wzięła ta zdrowa istota? Mon Dieu! Czy mam zrobić zniej wymalowaną lafiryndę? Och, chyba zaraz zemdleję!- Jest nową szatniarką - wyjaśniła Denise.Matka uśmiechnął się do H�l�ne.- Jak się masz? Hm.Masz uroczą skórkę.Może dam ci kostium mleczarki? -zastanawiał się.- Kostium.mleczarki? - zapytała zmieszana H�l�ne, patrząc na Denise.Jej towarzyszka zmarszczyła groznie brwi.- Nie ośmielisz się! To jeden z jego wiejskich kostiumów.Po prostu najbrzydszy,jaki można sobie wyobrazić.Dotąd żadna dziewczyna nie zgodziła się go włożyć.Ma takgłęboko wycięty dekolt, że cycki praktycznie wiszą na wierzchu, do tego lamówki zkoronki, a jeszcze ten paskudny wiejski kapelusz � la Maria Antonina.Fe! - wzdrygnęłasię z obrzydzeniem.Matka spojrzał na nią z wściekłością.- Co rozumiesz przez fe"? Sam go zaprojektowałem.Prosta góra, siatkowepończochy i to wszystko.Jest bardzo seksowny.- Jest ohydny - warknęła Denise.- Masz kataraktę na oczach? Gdzie twój gust? Niewidzisz, że ona ma klasę? Daj jej coś przyzwoitego, żeby nie wyglądała jak stara szmata.W przeciwnym razie zmówimy się i odetniemy ci jaja.Wydał z siebie piskliwy krzyk.- Wstrętne dziewczęta! Nie ośmielicie się!Była szósta rano, kiedy dziewczęta wreszcie wyszły z klubu.Zwitało.H�l�nezamrugała.Po atmosferze zabawy karnawałowej w środku, po wielkiej ciemnej sali pełnejróżowych lampek, po występach tancerzy, smokingach mężczyzn i pięknych sukniachkobiet zdumiewające było znalezć się nagle na świeżym powietrzu i przekonać się, że jestjuż dzień.W alejce czekał na nią Guy.Kiedy go ujrzała, serce zabiło jej mocniej.- Jak było? - zapytał z uśmiechem.Poczuła się szczęśliwa.268SR- Zaczynam myśleć, że nie najgorzej.Mówiła prawdę.W jakiś dziwny sposób była właściwie zadowolona.Może dlatego,że wreszcie skończyła pracę.A może z powodu dziewcząt? Denise miała rację, nie byłyzłe.- Dobrze - powiedział.- Chcę usłyszeć o wszystkim.H�l�ne poczuła czyjąś dłoń na ramieniu.Odwróciła się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy