[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wibald prostował swoje dokumenty i wygładzał wierzchemdłoni czyste pergaminy, patrząc na nie pod światło łuczywa.W izbie było wilgotno, choć niezimno, bowiem podłoga ogrzewana z dołu czyniła pokój możliwym do pracy kancelaryjnej.W każdym bądz
razie stara Lubawa Agnieszki przyniosła jej szubę i zarzuciła na plecy.Richenza siadła przy wuju.Henryk nie chciał się witać z Bolesławem, zbliżył się więc do ogniska i usiadł nazydlu obok biskupa z Freisingen.Ten spojrzał na niego i westchnął tylko, nie zdziwiwszy sięnawet obcemu, który siadał w jego obecności.Kobiety zgromadziły się w kącie i chwilętrwało milczenie.- Czy cesarz jest bardzo z
le?- Cesarz.Cesarz.- powtórzył parę razy Otto patrząc na ogień.- Nie jest oncesarzem.do Rzymu nie zdążył.A
adne czasy.jedno po drugim.Wiedziałem to już wJerozolimie.- Wszystko w ręku Boga - powiedział inny głos, Henryk zauważył stojącego w cieniupieca ogromnego mężczyznę w stroju bernardyńskim.Był to opat z Fuldy, Markwart.Faworyt papieża i cesarza, niespożytej energii człowiek.Reinald z Dassel stanął pośrodku izby i zaśmiał się głośno: śmiech ten znowunieprzyjemnie uraził wszystkich.Spojrzeli na Reinalda.Ten stał, w swym zbyt strojnymkaftanie, i śmiał się z Wibalda:- Cóż tam za dokumencik gotujesz, opacie korwejski? Skąd ta pewność, że zaraztrzeba będzie coś pisać? Taki jesteś pewien wielkich zdarzeń na dzisiaj?Ale Wibald nie stracił swej równowagi, z uśmiechem odsunął pergaminy i dumarozjaśniła mu oblicze.On, Wibald, papabilis i łącznik pomiędzy papieżem a królem, byłyopat Monte Cassino, on, syn Kościoła, który sprowadzał ku drogom chrześcijańskimskłonnego do posłuchu monarchę i rządził drugim już cesarzem niemieckim, z drwiną patrzyłna tego strojnego, wesołego proboszcza, którego książę Fryderyk Szwabski gdzieś wygrzebałw swoich podróżach i łaskami obsypywał.Pewien swojego, bawił się pieczęcią kanclerską, apotem podał ją Reinaldowi.Z uśmiechem powiedział:- Słusznie Markwart powiedział, wszystko w ręku Boga.Zabaw się, wasza miłość,przez chwilę tym widokiem.Reinald przypatrywał się przedziwnej pieczęci.Ze zdziwieniem poważył ten ciężar wdłoni i oddał go Wibaldowi.- Nie dla mnie - powiedział.Henryk patrzył tymczasem na Richenzę, Oświetloną ogniem z komina.Schudła trochęi wyładniała.Dziwił się, że od wyjazdu z Zwiefalten nie myślał prawie o niej, a jeżelizjawiała się przed nim, to jako nieokreślone marzenie, złota postać, nieosiągalna iniemożliwa.A oto siedziała tu we własnej osobie.I mimo woli pomyślał o Wierzchosławie.Przyszedł jeszcze Konrad, biskup passawski, najmłodszy brat cesarza, ostatni z dzieciAgnieszki, córki wielkiego Henryka IV; a zrodziła była Agnieszka owa troje dzieciFryderykowi szwabskiemu, a po siedemnastu latach owdowiawszy, margrabiemuaustriackiemu jeszcze osiemnaścioro dzieci dała.Biskup Konrad był to młody i bardzo pięknyczłowiek.Podszedł do sióstr i gwarzył z nimi.Ale drzwi od sypialni królewskiej nagle się otwarły z trzaskiem i Barbarossa wszedłprowadząc za rękę stryjecznego.Odrzucił go prawie, jakby spychając w ramiona ciotek, ipomijając Wibałda zawołał do Reinalda:- Skocz natychmiast po biskupów Henryka i Eberharda!W wejściu tym, w głosie Barbarossy było tyle nie zwykłego tonu, że wszyscypodnieśli się z miejsc i nie ruchomo patrzyli na księcia.Cisza stała się, tylko FryderykRotenburski płakał.W ciszy raz jeszcze zabrzmiał głos Barbarossy:- Przynieś insygnia cesarskie ze skarbca.Zimny pot oblał przytomnych.Siostry spojrzały po sobie i przyciągnęły ku sobiemałego z Rotenburga.- Koronacja - szepnęła Berta.Barbarossa spojrzał na ciotki niezwykle zimno.Otto z Freisingen posunął się kuniemu, ale on go ominął wzrokiem i ujrzał Markwarta stojącego w cieniu.- Markwarcie - powiedział - ty zarządz
to wszystko, co Kościół w obliczu zgonucesarskiego czyni.Namaścisz króla Konrada.Po czym podszedł do Henryka i wziął go za rękę: - Chodz
- powiedział - należy namsię trochę spoczynku, za chwilę będziemy musieli tu wrócić.Chodz
z nami, wuju - powiedziaÅ‚do Ottona.Przeszli we trzech: Täli i Hercho, który zdążyÅ‚ za nimi z Zwiefalten, szli z dala, przezplac przed królewskim paÅ‚acem, obok katedry i mieszkania biskupa, gdzie teraz i biskupHenryk z Moguncji zamieszkiwaÅ‚ i gdzie siÄ™ poczynaÅ‚o już coÅ› ruszać.Dzwony graÅ‚y wkatedrze i koÅ›cioÅ‚ach.Miasto, jak zwykle w czasie pobytu cesarza, peÅ‚ne byÅ‚o ruchu i Å›wiateÅ‚.Budy i stragany tymczasowe otaczaÅ‚y caÅ‚y rynek, a dz
więk piszczałek dolatywał z kilku stronna raz.W jednej z bud skakała czarna tancerka w świetle trzymanego przez pachołkówłuczywa.Weszli do ciemnego budynku, gdzie na olbrzymim podwórzu prychały zdrożone konieHenryka i Barbarossy.W obszernej sieni stał wspaniały posąg przedstawiający jez
dz
ca wkoronie na głowie.Rzez
biarze krzątali się koło niego, choć była noc, i zarzucali mokre workina wykuty kamień.Barbarossa przeszedł szereg ciemnych pokoi i wreszcie otworzył drzwi ostatnie.Izba ta ciemna była i wielka, a powała ginęła w mroku.Z
wieciły tu tylko wielkiekłody drzewa na kominie, a pośrodku w kamiennym dołku leżały rozgrzane kamienie, naktóre służba lała wiadra wody.Woda zmieniała się w parę i napełniała gorącem cały pokój:była to łaz
nia.Przybyli szybko zrzucili szaty i usiedli wokół kamieni w cieple pary, która naich wielkie zmęczenie działała kojąco.Służba przyniosła dzbany z ciepłym winem.Podanomisy z jedzeniem.- Nie wiem, czy będziemy spali tej nocy - powiedział Barbarossa - należyprzynajmniej zjeść.Zaraz wracamy na pałac królewski.Otto z Freisingen siedział z opuszczoną głową; ciało jego, muskularne, ale chude,widać zwyczajne było miecza i pancerza.Ale teraz rozprężone w zniechęceniu opadało kudołowi.Widać było, iż ciąży mu bieg wypadków.Gdy wszyscy długo milczeli grzejąc się,para gęstniała i prawie już siebie nie widzieli w jej białym obłoku.Wówczas z tej mgłyodezwał się głos biskupa Ottona, monotonny i zniechęcony:- Nigdy jeszcze nie było mi tak ciężko, mój Fryderyku, nawet nad brzegami Meandru,kiedy Saraceni, choroby, wilcy, czy ja wiem co jeszcze, sprzysięgli się na żołnierzyniemieckich, których prowadziłem na obronę Grobu.Tak mi się zdaje, jakbym już byłstarcem stuletnim i patrzył, jak okręg ziemski zachodzi w noc.Nie widziałem jeszcze wokręgu historii, a przecież zbadałem ją i spisałem całą, aby tyle nieszczęścia na raz spadało nanasze ziemie.Jeszcze i ta pogoda, łato było mokre, zima mroz
na.Barbarossa roześmiał się gwałtownie, nagi i wspaniały wpół leżał na siedziskuprzykrytym kilimem, na jasnej jego, rzadkiej i krótkiej brodzie skraplała się para, czyniąc jąze złotej srebrną.Z
miech jego był ostry, jakby nieco sztuczny.Otto z Freisingen popatrzył naniego zdziwiony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl