Joan Wolf Złota dziewczyna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zmęczony brakiem snu zdrzemnął się zaraz potem, jak zasnęła Sarah, zapadającgłęboko w mrok ogromnego wyczerpania.Dwa osobne koszmary nawiedzały jego sny, i tej nocy książę śnił ten o swojej ręce.Znajdował się w szpitalnym namiocie pod Sala�manką.Wiedział, że jest przytomny, ponieważmógł słyszeć głosy wokół siebie i mógł czuć palący ból, od którego cała prawa część jego ciałacierpiała ka�tusze.Ale wydawało się, że nie może otworzyć oczu ani poruszyć ustami, bycokolwiek powiedzieć.Głęboki, nieskończenie zmęczony głos odezwał się w ciemności:- Tę rękę trzeba będzie amputować.Od razu wiedział, że to lekarz mówi o nim."Nie!" - wrzasnął w myślach.- "Nie, nie możecie odciąć mi ręki!".Potem usłyszał głos rozsądku, głos zbawienia �głos Maksa:- Czy pan wie, kto to taki, Clements? To jest hrabia Alnwick, dziedzic księcia Cheviota.Nie możepan odciąć mu ręki.- Nie dbam o to, kim jest - odpowiedział niecierpliwie głęboki głos.- Rana jest zbyt rozległa.Jeżelinie odetnie się tej ręki, wda się infekcja i on umrze.Lepiej być księciem jednorękim niż martwym."Nie! Nie! Nie! Nie moja ręka! Maksie, nie pozwól im odciąć mi ręki!".Książę rzucał się niespokojnie przez sen.Pot wystąpił mu na czoło.Serce waliło jak młotem.Znów rozległ się głos Maksa:- Dlaczego po prostu jej pan nie zaszyje i nie zobaczy, czy się zagoi?- Czy pan wie, jak grozne są te polowe warunki?�zapytał ostro lekarz.- Nie ma możliwości, byotoczyć go taką opieką, jakiej by potrzebował.Nie, tę rękę trzeba uciąć.Książę rzucał głową w przód i w tył w geście rozpaczliwej odmowy.I wtedy nowy głos pojawił się w tym śnie, głos, którego nie słyszał nigdy wcześniej:- Anthony! Anthony! Obudz się, Anthony.Wszystko jest w porządku.Z tobą wszystko wpo�rządku.Obudz się.Poczuł na swoim ramieniu dłoń; ktoś niin potrząsał.Jego oczy otworzyły się i poderwał się,roztrzęsio�ny, zlany potem, z sercem łomocącym mu w piersi.Przez krótką chwilę zaskoczeniapatrzył na zmar�twioną twarz swojej żony.Potem zamknął oczy i oparł mokre czoło napodciągniętych kolanach._ Chryste! - powiedział, po czym zamilkł.Całe jego ciało poruszało się w rytm jego ciężkiego oddechu.Powoli, z rozmysłem, otworzył oczy i zacisnął prawą dłoń, tak jak to zawsze robił zaraz poprzebudze�niu, by upewnić się, że ręka nadal tam jest.Jedynym dzwiękiem w cichym pokoju był odgłos jego urywanego oddechu, ale książę czuł, że byłatam przy nim.Wreszcie niechętnie podniósł głowę i zmu�sił się do spojrzenia na nią"Powiedziała cicho:- Czy to wojna?- Tak - odpowiedział i zacisnął zęby._ Czy chciałbyś mi o tym opowiedzieć? Nie musisz, jeżeli nie chcesz.Już miał powiedzieć, że nigdy z nikim o tym nie rozmawia, ale wtedy pomyślał, że należy jej sięjakieś wyjaśnienie.To musi być wstrząs odkryć, że poślubiła mężczyznę, który miewa koszmary.Stwierdził, że zasłużyła na to, by usłyszeć całą tę ponurą historię"Raz jeszcze oparł czoło o kolana, zamknął oczy i matowym, beznamiętnym głosem zacząłopisywać swój sen.Sarah milczała przez długą chwilę, kiedy skończył.Otworzył oczy i odwrócił głowę, by na nią spojrzeć, spodziewaj ąc się zobaczyć odrazę iprzerażenie na jej twarzy.Wyglądała na zamyśloną"_ Kiedy zobaczyłam bliznę - powiedziała - pomyślałam, że to musiał być niemal cud, że niestraciłeś tej ręki.- To Max ją ocalił - odpowiedział.- Był porucznikiem w moim regimencie.Najpierw uratował miżycie, wynosząc mnie z pola bitwy, a potem uratował moją rękę, kategorycznie się sprzeciwiając,by chirurg ją amputował.Max kazał mu zaszyć ranę, a po�tem sam się mną opiekował.Miałemogromne szczęście, że rana zagoiła się tak czysto.- Czy powróciła ci cała władza w ręce?- Tak.Musiałem nad tym trochę popracować, ale w końcu wróciła.- To szczęście mieć takiego przyjaciela jak Max.Przytaknął.- Przepraszam, że wyrwałem cię ze snu, Sarah.To już się nie powtórzy.- Nie ma za co przepraszać.Jestem pewna, że nie jesteś jedynym byłym żołnierzem, którego nękajązłe sny."Zapewne" - pomyślał z goryczą.- "Ale inni byli żołnierze nie są Selbourne'ami z Cheviot".Odezwał się z fałszywą beztroską:- Tak sądzisz?- Nie sądzę, aby to było normalne, by przeżyć wojnę i nie mieć o niej koszmarów - odparła.Postarał się ją uspokoić, że nie poślubiła kompletnego wariata.- Jest coraz lepiej.Dawniej miewałem je niemal każdej nocy, ale teraz to zdarza się tylko raz czydwa razy w tygodniu.- Jestem pewna, że nadal będzie coraz lepiej.Po prostu musisz dać sobie czas.Rany na duszy wymagają więcej czasu, by się zagoić, niż rany naciele.Potarł sobie oczy.- Zapewne masz rację.Pochyliła się i książę poczuł, jak jej usta dotykają blizny na jego plecach.- Nie chcę myśleć, że coś może cię zranić - wyszeptała.Jej delikatny pocałunek rozpalił w nim coś pierwotnego, z czego istnienia nawet nie zdawał sobiesprawy.Wiedział, że pragnienie, jakie czuł, musiało być wypisane na jego twarzy.Jego niewinnamłoda żona popatrzyła na niego i uśmiechnęła się"- Chciałbyś mnie pocałować? - zapytała łagodnie.Nie odpowiedział.Zamiast tego delikatnie pchnąłją na łóżko i ruszył za nią; jego usta były wyschnięte i wygłodniałe, a jego dłonie niecierpliwe, gdypozby�wał się jej nocnej koszuli.Nie odczuwał tego rodzaju ślepej potrzeby od cza�su, kiedy miał szesnaście lat.Wiedział tylko, żejej pragnie, że jej potrzebuje, że jest pod nim tak deli�katna, że jest jego błogim spełnieniem.Leżał z twarzą wtuloną w jej ramię, z mocno biją�cym sercem.Ramiona Sarah otoczyły go iprzytrzymały mocno.- Wszystko dobrze, Anthony - powiedziała.- Zaśnij.Ja postaram się, żebyś był bezpieczny,obiecuję"Zamknął oczy.Był taki zmęczony, tak bardzo, bardzo zmęczony.Zasnął w ramionach swojejżony.Sarah przez długi czas leżała, nie śpiąc.Czuła na sobie ciężar ciała męża i to ją cieszyło.Nigdy przedtem nie marzyła nawet, że możliwe jest odczuwanie takiej bliskości drugiej ludzkiejistoty.I to nie tylko fizyczne podniecenie seksem tak ją zadziwiało; to było poczucie spełnienia,jedności.Czuła się kochana.Kiedy trzymał ją w ramionach i pieścił, i kiedy wlewał nasienie w jej drżąceciało, czuła się kochana.Ajednak on robił to z tyloma innymi kobietami, że wiedziała, iż onaprzykłada znacznie większą wagę do tego, co działo się między nimi, niż on."Nie powinnam się w nim zakochiwać" - pomyślała.- "To może przynieść tylko cierpienie".Ten jego sen.Walczyła z sobą, by nie pokazać, jak była przerażona.Anthony był taki niezależny,tak pewny siebie, że wcześniej nie podejrzewała nawet, jakie pokłady cierpienia kryją się pod tąpowierzchnią bez skazy.Ten sen go upokarzał.Dostrzegła to natychmiast.Anthony uważał za swoją słabość to, że nie potrafi zostawić tego wydarzenia za sobą.Ale.dobry Boże.grozba utraty ręki dla młodego mężczyzny.I to nie tylko dla jakiegoś młodegomężczyzny, lecz dla idealnego młodego mężczyzny."Dzięki Ci, Boże, za tego Maksa" - pomyślała.Anthony poruszył się i Sarah spojrzała na niegoniespokojnie, gotowa obudzić go, gdyby senny koszmar powrócił.Ale spał spokojnie.Przytuliła męża i zastanawiała się, czy kiedykolwiek będzie w stanie dotykać go tak, jak on dotykałJej.Rozdział 13Sarah byłaby najzupełniej uszczęśliwiona, pozostając w Hamilton Hall przez dwa tygodnie, aleksiążę miał sprawy, którymi musiał zająć się w Londynie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy