Margit Sandemo Cykl Opowieci (01) Irlandzki romans

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W tym Parkinsonie jest coś odpychającego, coś podejrzanego.- Zgadzam się z tobą, ale to przecież mimo wszystko nasz wykładowcą.- Wiem.Zresztą my niczego nie próbujemy utrzymywać w tajemnicy.Gdyby profesorbył w kraju, pobieglibyśmy do niego natychmiast, gdy tylko Knut się zająknął na temat deskiz inskrypcją, prawda?- Oczywiście.A jeśli chodzi o Parkinsona, to wszyscy mają wątpliwości.Dziwne, nieuważasz?Tymczasem zbliżyli się do domu i Martin otworzył drzwi przed Annika.Była takprzejęta tym w końcu dość powszednim gestem, że aż straciła na chwilę dech.Nigdy jeszczenikt nie traktował jej jak kobiety.Dopiero Martin.I niewiarygodnie często stwierdzała, jakwiele oni oboje mają ze sobą wspólnego, jak świetnie się nawzajem rozumieją.Westchnęła ciężko.Z dużego pokoju słyszeli głosy, więc nie zwlekając weszli do środka.- Martin! - zaświergotała Lisbeth i - jako dziecię natury, którym nieustannie starała siębyć - uznała, że powinna rzucić mu się na szyję i pocałować w policzek.Z niebywałymwdziękiem i wystudiowaną spontanicznością.Annika zastanawiała się, czy również z Lisbeth Martin miał romans.Prawdopodobnie,była bowiem zbyt ładna, by mogła przejść obok niego nie zauważona.J�rgen i Tone także już wrócili.On spoglądał ponuro na gwałtowną scenę powitania.Az twarzy swojej siostry Annika mogła wyczytać, iż Tone też nie jest specjalnie zachwyconanie - oczekiwaną wizytą.Parkinson siedział przy stole, ciemnowłosy, przystojny, z pogardliwym uśmieszkiemna wydatnych wargach.Annika i Martin jeszcze w progu spojrzeli na stół.Niczego tam nie było.Pusto! Dzięki ci, J�rgen, pomyślała Annika, mając nadzieję, żeMartin będzie trzymał język za zębami.O mało nie zapytała: Czego tu szukacie? , ale opamiętała się i zamieniła pytanie nanieco łagodniejsze:- Co was sprowadza w te okolice?Lisbeth wyjaśniła, że zrobili sobie małą wycieczkę morską wzdłuż zachodniegowybrzeża i właśnie płyną na północ.Zamierzają wracać za kilka dni i wtedy chętnie byznowu się tu zatrzymali, jeśli.- Oczywiście! Wstąpcie koniecznie! - powiedział Martin pospiesznie.- Wstąpcie,zapraszamy!- No właśnie, bo słyszeliśmy od Knuta, że macie zamiar zostać tu jakiś czas, topostanowiliśmy do was zajrzeć - szczebiotała Lisbeth.- My, celtomani, powinniśmy siętrzymać razem, no nie?Ty się chyba nigdy specjalnie Celtami nie przejmowałaś, pomyślał Martin ze złością.Goście zwlekali, niby to zamierzali zaraz wyruszyć, ale jakoś się nie składało, kręcilisię niczym koty koło mleka, zadawali jakieś pytania, na które dostawali wymijająceodpowiedzi, i nie zbliżali się do najważniejszego tematu.%7ładne z czworga studentów nawetsię nie zająknęło, że może goście coś by zjedli albo wypili.W końcu nie pozostawało im nicinnego, jak zacząć się żegnać.Wszyscy chętnie odprowadzili ich na brzeg i pomogli przyłodzi.Tone pracowała z prawdziwym zapałem.- No, to do zobaczenia w drodze powrotnej! - zawołał na pożegnanie Parkinson.- Do zobaczenia! - odpowiedział Martin i nie mógł się powstrzymać, żeby nie dodać: -A wtedy pewnie będziemy mieć ważne nowiny!Parkinson popatrzył na niego, udając zdziwienie:- Jakie nowiny?Sprawiał wrażenie, jakby chciał ponownie wyjść na brzeg, ale wtedy cała czwórkapomachała im na pożegnanie, odwróciła się i ruszyła w stronę domu.- Zobaczycie pózniej! - krzyknął jeszcze J�rgen.- Do widzenia!Silnik łodzi zapalił gwałtownie.- Całe szczęście, że schowaliście inskrypcję i notatki - powiedział Martin do J�rgena iTone.- My? - zdziwił się J�rgen.- A ja myślałem, że to wy je schowaliście!Martin i Annika stanęli przerażeni.- My nie! Kiedy wychodziliśmy, wszystko leżało na stole!Zaległa złowieszcza cisza.Od strony morza dolatywał krzyk mew i coraz słabszywarkot oddalającej się motorówki.- Co ty mówisz? - jęknął J�rgen pełen jak najgorszych przeczuć.Tone chwyciła go za ramię.- Kiedy wróciliśmy do domu, poszliśmy od razu na górę.Zeszliśmy dopiero, kiedy onisię zjawili.Myślicie, że Parkinson i Lisbeth ukradli.?- Notatki mogliby wziąć, ale deskę? - prychnął Martin.- Gdzie mieliby ją schować?Do kieszeni? Gdyby Parkinson schował to drewno do kieszeni spodni, to musiałby sięporuszać bardzo nienaturalnie, ha, ha!- Takie nieszczęście! - zawodziła Tone.- Ale kto mógł się spodziewać, że oni tuwyrosną jak spod ziemi?Martin zagryzał wargi.- Inskrypcji nie mogli zabrać, to fizycznie niemożliwe! Mogli ją jednak gdzieś ukryć.- W domu - powiedziała Annika.- Jeśli ukryli, to musieli to zrobić tutaj.Chodzcie,trzeba poszukać!Zaczęli zaglądać we wszystkie zakamarki.- Cholera! - syknął Martin przez zęby.- Tak oto Parkinson dostał wszystko, i topodane na srebrnej tacy!- Owszem - zgodziła się Annika [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy