[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W utworze pojawiają się (zastosowane po raz pierwszy w polskiej poezji) rymy męskie: woł stoi.kot.LEGENDA O ŚWIĘTYM ALEKSYMJest to utwór hagiograficzny, czyli wyidealizowana opowieść o życiu i śmierci świętego.Legenda o świętym Aleksym pochodzi najprawdopodobniej z Syrii.z V lub VI w.n.e., gdzie powstała w oparciu o motywy indyjskie.Około X wieku Legenda.dotarła do Europy Zachodniej, zdobywając ogromną popularność i budząc falę naśladownictw.Polska wersja utworu pochodzi z około 1454 r., lecz jest kopią jeszcze starszego rękopisu.W blisko pięćdziesięciu procentach Legenda.pisana jest ośmiozgloskowcem.Autor propaguje skrajną ascezę.Święty Aleksy jest wzorem ascety: odrzuca dla Boga wszelkie dobra materialne, dobrowolnie decyduje się na życie w skrajnej nędzy, rezygnuje z jakichkolwiek przyjemności, umartwia się, cierpi za grzechy swoje oraz innych ludzi.Dzięki takiej postawie doskonali w sobie cnotę i pobożność, lecz przede wszystkim uzyskuje zbawienie i zdobywa aureolę świętego.Autor sięgnął po typowe dla hagiografii motywy: bohater utworu, którego narodziny są wynikiem ingerencji Boga.żyje w doskonałej czystości i pobożności.Całemu życiu i śmierci Aleksego towarzyszą cudowne znaki, na przykład zejście Matki Boskiej z obrazu, samoczynne bicie dzwonów, uzdrawianie chorych, którzy zbliżyli się do ciała zmarłego ascety.Święty Aleksy spędza czas na kontemplacji i modlitwie, unikając przy tym sławy i rozgłosu (gdy jego życie staje się obiektem czci ludzi, zmienia miejsce pobytu).Polska wersja Legendy o świętym Aleksym jest nie dokończona, brakuje w utworze scen przedstawiających żal rodziców po śmierci Aleksego oraz opisu uroczystości pogrzebowych.ROZMOWA MISTRZA POLIKARPA ZE ŚMIERCIĄ:Rozmowa Mistrza Polikarpa ze śmiercią powstała w lalach 1463-1465 i jest przykładem poezji religijno-dydaktycznej.Utwór zbudowany jest na zasadzie dialogu - rozmowy dwóch osób (tytuł łacińskiego utworu prozaicznego, na którym wzorował się polski autor, brzmi: Didlogus inter Mortem et Magistrum Policarpum).Autor podejmuje problem umierania i równości wszystkich ludzi wobec śmierci.Jest to wyraźne nawiązanie do średniowiecznej maksymy memento mori (pamiętaj o śmierci), wskazującej na przemijalność ludzkiego życia i marność wszelkich Spraw doczesnych.Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią nosi również znamiona satyry społecznej, wymierzonej przeciwko różnym stanom i grupom zawodowym (sędziom, lekarzom, źle prowadzącym się kobietom), lecz przede wszystkim atakującej duchowieństwo.Poeta ukazuje upersonifikowaną Śmierć nie jako szkielet, lecz w postaci rozkładających się kobiecych zwłok, co ma wzbudzić w czytelniku odrazę i spotęgować lęk przed śmiercią.Dydaktyczna wymowa Rozmowy.to przestroga przed grzesznym życiem i wskazanie na konieczność respektowania przykazań boskich oraz wynikającego z nich kodeksu moralno-etycznego.Autor nawiązuje również do późnośredniowiecznego motywu danse macabre (z języka francuskiego: taniec śmierci), to znaczy alegorycznego przedstawiania prowadzonego przez Śmierć w postaci kościotrupa tanecznego korowodu, składającego się z ludzi wszystkich stanów, co ma być wskazaniem na powszechność i wszechmoc śmierci
[ Pobierz całość w formacie PDF ]