[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Komitet Ekonomiczno-Społeczny spełnia trzy główne funkcje: lprzedstawia swoją opinię Radzie, Komisji i Parlamentowi Europejskiemu albo na ich wniosek, albo z własnej inicjatywy;llzachęca społeczeństwo obywatelskie do większego angażowania się w kształtowanie polityki UE;llwzmacnia rolę społeczeństwa obywatelskiego w krajach nienależących do UE oraz pomaga tworzyć struktury doradcze. lChoć członkowie Komitetu pracują w większości w krajach, z których pochodzą, tworzą oni trzy grupy, które reprezentują pracodawców, pracowników oraz różnorodne grupy interesów w dziedzinach gospodarczej i społecznej.W skład Grupy Pracodawców wchodzą członkowie z prywatnych i publicznych sektorów przemysłowych, małe i średnie przedsiębiorstwa, izby handlowe, a także przedstawiciele handlu hurtowego i detalicznego, bankowości i ubezpieczeń, transportu i rolnictwa.Grupa Pracowników reprezentuje zatrudnionych wszystkich kategorii, od pracowników fizycznych po kadrę kierowniczą.Członkowie tej Grupy rekrutują się z krajowych organizacji związków zawodowych.Trzecia grupa reprezentuje różnorodne grupy interesów: organizacje pozarządowe, organizacje rolnicze, małe przedsiębiorstwa, rzemiosło i ludzi wolnych zawodów, spółdzielnie i zrzeszenia o charakterze niezarobkowym, organizacje konsumenckie i na rzecz ochrony środowiska, naukowe i akademickie społeczności i stowarzyszenia reprezentujące rodzinę, kobiety, niepełnosprawnych itp.Komitet RegionówKomitet Regionów jest jedną z Instytucji Unii Europejskiej wyznaczającą i realizującą zadania Unii, kierują procesem integracji europejskiej i uchwalają wspólnotowe prawo.Powołany w roku 1994 na mocy Traktatu z Maastricht (1992 r.) Komitet Regionów jest organem o kompetencjach wyłącznie doradczych złożonym z przedstawicieli władz regionalnych i lokalnych.Członków Komitetu wyznaczają rządy państw Unii, a powołuje Rada UE na cztery lata.Są oni wybierani spośród polityków z okręgów miejskich lub regionów - mogą być prezydentami regionów, regionalnymi parlamentarzystami, radnymi miejskimi, burmistrzami dużych miast itp.Komisja i Rada SA zobowiązane do konsultowania się z Komitetem Regionów w sprawach, które bezpośrednio dotyczą władz lokalnych i regionalnych, ale mogą również porozumiewać się z Komitetem, gdy uznają to za stosowne.Ze swojej strony, Komitet może wyrażać opinie z własnej inicjatywy i przedkładać je Komisji, Radzie i Parlamentowi.Komitet wyraża opinie z własnej inicjatywy albo na wniosek Komisji Europejskiej lub Rady Unii Europejskiej.Członkowie Komitetu urzędują na miejscu - w swoich regionach, a nie rezydują na stałe w Brukseli.Działają w imieniu obywateli Unii, broniąc ich interesów w sprawach decyzyjnych związanych z polityką regionalną.Równocześnie przekazują mieszkańcom swoich regionów informacje o pracach w strukturach unijnych.Komitet jest niejako pośrednikiem między instytucjami europejskimi a regionami, społecznościami lokalnymi, miastami i gminami.Opinie Komitetu opracowywane są w sześciu komisjach.Pierwsza z nich zajmuje się polityką spójności regionalnej; druga - polityką społeczno-gospodarczą; trzecia - zrównoważonym rozwojem; czwarta - kulturą i edukacją; piąta - sprawami ustrojowymi i zarządzaniem; szósta - stosunkami zewnętrznymi.Obecnie Komitet Regionów składa się z 222 przedstawicieli europejskiej Piętnastki.Spotkania Komitetu odbywają się 5 razy w roku.Francuzi, Niemcy, Brytyjczycy i Włosi - największe kraje Unii - zajmują w Komitecie po 24 fotele.Hiszpanów jest 21, Austriaków, Belgów, Greków, Holendrów, Portugalczyków i Szwedów - po 12.Mniej reprezentantów mają Duńczycy, Finowie i Irlandczycy - po 9, Luksemburg - jedynie 6.Po rozszerzeniu UE do dotychczasowych członków Komitetu dołączą przedstawiciele z dziesięciu nowych krajów: z Polski - 21, z Czech i Węgier - 12, z Litwy i Słowacji - 9, z Estonii, Łotwy i Słowenii - 7, z Cypru - 6, z Malty - 5.ZAKOŃCZENIE"Polityka europejska jest polityką wewnętrzną" informuje o przeprowadzonej reformie Rady UE.Rada UE jest de facto organem decyzyjnym UE, mimo że czasem decyzje UE podejmowane są wspólnie z PE (w procedurze kodecyzji).Dla wtajemniczonych truizmem jest stwierdzenie, że polityka europejska jest polityką wewnętrzną - około 60 do 80% (z tendencją zwyżkową) wszystkich ustaw i polityk dotyczących gospodarki bierze swój początek pośrednio albo bezpośrednio w UE.Postulat różnych rządów państw członkowskich UE utworzenia urzędu prezydenta w UE, który kierowałby Radą UE, uzmysławia, jak wysokie wyobrażenie o Radzie UE mają obecnie najbardziej wpływowe stolice UE - Paryż, Londyn i Madryt.Najważniejszy urzędnik w Radzie UE, Boissieu już przed 3 laty mówił, że Rada stanie się ważniejsza od KE i będzie centralą polityki europejskiej, i miał rację.Kwestią kilku lat jest utrata przez KE swojej ostatniej prerogatywy władzy - monopolu inicjatywy, który tylko jej zezwala na przedstawianie projektów uregulowań wspólnotowych.Albo też KE zostanie tak upolityczniona, że będzie stanowić już tylko organ wykonawczy PE i Rady
[ Pobierz całość w formacie PDF ]