Simon Beckett 03 Szepty Zmarłych

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Właściciel psaspojrzał w gęstwinę, kołysząc łańcuszkową smyczą.- Przy ście\ce? Nic nie widzę.- Dobrze, poka\ę panu.- Ze zrezygnowanym westchnieniem zło\yłgazetę.- Będę wdzięczny - powiedział z uśmiechem właściciel niesfornegostworzenia, gdy wchodzili między drzewa.- Mam go od niedawna.Myślałem otresurze, ale jak na razie od czasu do czasu po prostu mi ucieka.Zatrzymał się, \eby gwizdnąć i jeszcze raz zawołać pupila.Mę\czyzna z ławkispojrzał z niepokojem na smycz i obejrzał się do tyłu, na ście\�kę.Nikogo.Nagle właściciel psa krzyknął i pobiegł przed siebie.Ukląkł przy kępiekrzaków.Le\ał tam czarny labrador.Krew zlepiała ciemną sierść na zmia\d\onejczaszce.Właściciel trzymał dłonie nad zwłokami, jakby bał się ich dotknąć.- Jackson? O mój Bo\e, niech pan spojrzy! Co się stało?- Rozwaliłem mu łeb - odparł mę\czyzna z gazetą, stając za nim.Właściciel psa zaczął wstawać, ale coś zacisnęło mu się na szyi.Straciłrównowagę, a ręce i nogi stały się bezsilne.Za pózno przypomniał sobie osmyczy.Jego mózg wysyłał polecenia mięśniom, ale oczy ju\ mętniały.Dłońporuszyła się spazmatycznie raz i drugi; łańcuszek wypadł z bezwładnychpalców.Wysoko, między gałęziami, dzięcioł pochylił głowę, oceniając sytuację na dole.Gdy się upewnił, \e nic mu nie grozi, wrócił do polowania na korniki.Jego trrrr rozlegało się echem w porannym lesie.Obudziłem się z samopoczuciem tak dobrym, jakiego nie miałem od wielumiesięcy.Przede wszystkim porządnie się wyspałem, a łó\ko wyglądało,jakbym przez całą noc prawie się nie poruszył.Przeciągnąłem się, potem trochępoćwiczyłem.Zazwyczaj bardzo się przy tym męczyłem, ale tym razem niebyło tak zle.Wziąłem prysznic, włączyłem telewizor i ubierając się, szukałem wiadomościze świata.Przerzucałem kanały; strumień reklam i banalnej paplaninyprzelatywał mi mimo uszu.Zmieniłem lokalną stację informacyjną, zanimzdałem sobie sprawę, co zobaczyłem.Kiedy przełączyłem z powrotem, na ekranie pojawiła się twarz Irvinga zelegancką brodą.Z głębokim namysłem mówił do dziennikarki o uro�dziemanekina sklepowego.-.oczywiście. Seryjny zabójca" to bardzo nadu\ywane określenie.Prawdziwy seryjny zabójca w przeciwieństwie do kogoś, kto jedynie zabiłwiele osób, jest drapie\cą w czystej postaci.To tygrys współczesnegospołeczeństwa, ukryty i niewidzialny w wysokiej trawie.Tylko ktoś takdoświadczony jak ja mo\e zrozumieć istotę tej ró\nicy.- Och, na litość boską - jęknąłem.Przypomniałem sobie, \e Irving spózniłsię do prosektorium, bo nagrywał wywiad dla telewizji.Patrzyłem i nastrójwyraznie mi się pogarszał.- Ale to prawda, \e po odkryciu zmasakrowanego ciała w wynajmowanejchacie w Smoky Mountains, został pan wezwany przez TBI, aby sporządzićprofil psychologiczny przestępcy? - naciskała dziennikarka.-1 \e w ramach tejsamej sprawy na cmentarzu w Knoxville ekshumowano zwłoki?Irving uśmiechnął się z ubolewaniem.- Niestety nie mam prawa wypowiadać się na temat trwającego śledztwa.Dziennikarka ze zrozumieniem pokiwała głową, ale jej wylakierowane blondwłosy nawet nie drgnęły.- Poniewa\ jest pan specjalistą w dziedzinie sporządzania profilówpsychologicznych seryjnych zabójców, być mo\e TBI obawia się, \e ma doczynienia z jednym z nich i to dopiero początek makabrycznej serii?- Tego równie\ nie mogę komentować.Aczkolwiek ludzie na pewnowyciągną własne wnioski - oświadczył niewinnym tonem Irving.Dziennikarka rozchyliła w uśmiechu krwistoczerwone wargi, odsłaniającidealnie białe zęby.Zało\yła nogę na nogę.- Mo\e więc przynajmniej pan powie, czy powstał profil zabójcy?- Och, Stephanie, wie pani, \e mi nie wolno udzielać takich informacji.-Uśmiechnął się grzecznie.- Ale zdradzę tylko, \e wszyscy seryjni zabójcy, zktórymi się zetknąłem, a proszę mi wierzyć, było ich kilku, mają jedną wspólnącechę.Zwyczajność.Dziennikarka pochyliła głowę.Czy\by się przesłyszała?- Twierdzi pan, \e seryjni zabójcy są zwyczajni? - Spytała z wyraznieudawanym zdziwieniem, zupełnie jakby z góry wiedziała, co rozmów�caodpowie.- Zgadza się.Oczywiście, oni sami tak siebie nie postrzegają, wręczprzeciwnie.Ale w rzeczywistości są miernotami.Proszę zapomnieć obłyskotliwych psychopatach z ksią\ek.W prawdziwym świecie ci osobnicy sąsmutnymi nieudacznikami, dla których zabijanie stało się podstawowympragnieniem.Sprytnymi, owszem.Niebezpiecznymi, z całą pewnością.Ale niewyró\niają się w tłumie.Trudno więc ich wykryć.- I złapać?Uśmiech Irvinga stał się drapie\ny.- Dlatego moja praca jest dla mnie tak wielkim wyzwaniem.Koniecwywiadu.Na ekranie pojawiła się prezenterka.- Była to rozmowa z behawiorystą Aleksem Irvingiem, autorem best-selleru Pęknięte ego przeprowadzona wczoraj przez.Wyłączyłem telewizor.- Jego ego jest zupełnie w porządku - mruknąłem, ciskając pilotem.Wywiad nie miał \adnego uzasadnienia.Nie słu\ył niczemu, a jedynie pozwalałIrvingowi puszyć się w telewizji.Ciekawe, czy Gardner wiedział o tej audycji.Raczej nie będzie uszczęśliwiony, \e Irving wykorzystuje dochodzenie dopromowania swojej nowej ksią\ki.Jednak nawet samozadowolenie psychologa nie było w stanie popsuć nastrojuoczekiwania, w jakim jechałem do prosektorium.Tym razem dotarłem przedTomem, ale chwilę przed.Przyjechał, zanim skończyłem się przebierać.Z ulgą przekonałem się, \e wygląda lepiej ni\ poprzedniego dnia.Jedzenie idobrze przespana noc mo\e nie leczyły ze wszystkiego, ale rzad�ko kiedyszkodziły.- Ktoś tu a\ się pali do pracy - powiedział na mój widok.- Paul i ja trafiliśmy na coś minionej nocy.Pokazałem mu znaleziska.- Robi się coraz ciekawiej.- Obejrzał tajemniczego owada.- Chyba maszrację, \e zwłoki przed pogrzebem jakiś czas rozkładały się na po�wierzchni.Aw tej sprawie.- Delikatnie postukał w słoiczek.- Nie mam pojęcia, co totakiego.- Ooo - mruknąłem zaskoczony.Wydawało mi się, \e Tom rozpoznaowada.- Przepraszam, \e cię rozczarowałem.Muchy plujki i \uki dobrze znam, ana coś takiego nigdy dotąd nie natrafiłem.Ale wiem, kto pomo\e.Chyba niepoznałeś jeszcze Josha Talbota?- Nie.- Spotkałem ju\ większość kolegów Toma, ale to nazwisko nic minie mówiło.- Jest naszym etatowym entomologiem sądowym.Chodząca encyklopediawiedzy o owadach.Je\eli ktoś mo\e zidentyfikować ten okaz, to właśnie Josh.W czasie kiedy dzwonił do Talbota, zająłem się opłukiwaniem kościekshumowanych zwłok.Układałem pierwsze w szafie wyciągowej, gdy wróciłTom.- Mamy szczęście - oświadczył.- Właśnie szykował się do wyjazdu nakonferencję w Atlancie, ale powiedział, \e najpierw wpadnie do nas.Wkrótcepowinien tu być.Ledwo skończył mówić, kiedy rozległo się delikatne stukanie do drzwi.- Przecie\ nie zdą\yłby jeszcze dojechać.- Tom poszedł otworzyć.Rzeczywiście.Za drzwiami stał Kyle.Tom zdołał ukryć zaskoczenie.Odsunął się, wpuszczając pomocnika lo środka.- Nie spodziewałem się zobaczyć cię tak szybko.Czemu nie wziąłeś )bietrochę wolnego?Chłopak uśmiechnął się z wysiłkiem.- Proponowano mi, ale nie chciałem, \eby inni musieli mnie zastępować.Dobrze się czuję.I wolę pracować ni\ siedzieć w domu.- A jak ręka? -zapytałem.Pokazał mi dłoń.O całym zajściu przypominał jedynie mały plaster [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy