Walker Kate Rozbite lustro

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy ich oczy sięspotkały, zaczęło ją ogarniać dobrze znane pragnienie, echozmysłowego głodu miłości, który opanował ją tamtego wieczoru,kiedy Kyle trzymał ją w ramionach i tak zapamiętale całował.- Cieszy mnie bardzo, że podobają ci się róże - głos Kyle'abrzmiał chrapliwie, jakby jego struny głosowe uległy poważnemuuszkodzeniu.- Tylko kwiatki!Okrzyk Caroline, pełen przygany i rozczarowania, wdarł się watmosferę naładowaną elektrycznością.- Byłam pewna, że przyniesiesz jej coś specjalnego.Napięciezniknęło i rozległ się głośny śmiech;- Przykro mi, że cię rozczarowałem, Caro., Eve usłyszałarozbawiony głos Kyle'a, z lekką nutką rozdrażnienia.- Następnymrazem przyniosę brylanty.A poza tym, to jest tylko wstępny, pierwszyprezent.Jak wiesz, właściwe urodziny Eve przypadają dopiero wśrodę.- To znaczy, że wtedy dasz jej odpowiedni podarunek?- Oczywiście - Kyle zapewnił małą.- Jeśli przyniosę ci brylanty,czy będziesz je nosić, Eve? - zwrócił się z kolei do niej głosemprzymilnym, proszącym.Nie wiedziała, co odpowiedzieć.Pamiętała przecież swespontaniczne, popychające ją ku niemu odczucia.Ale czy mogła imufać? Przed kilkoma sekundami nie miałaby wątpliwości.Ale teraz105RSzawahała się o moment za długo, co pozwoliło na refleksję i wysłaniedo jej umysłu ostrzegawczego sygnału.- Zapytaj mnie w środę - odparła wreszcie, jakby nie swoimgłosem.Kyle nie był zadowolony z odpowiedzi, poznała to pozmarszczce, która pojawiła się na jego czole.Ale nie miał wyboru.Musiał się zgodzić.- Muszę włożyć róże do wody.- powiedziała z nadzieją, żeszukanie flakonu i układanie kwiatów da jej możliwość odzyskaniarównowagi i wyzbycia się dziwnego, zmysłowego nastroju, któryprzytłaczał ją od chwili pojawienia Kyle'a.- Och nie, to moje zadanie powiedziała Diana, odbierającprzyjaciółce bukiet.- A ty ruszaj w drogę i baw się dobrze.- Wrócę około.- Daj spokój, nie jestem twoją mamą.- Popchnęła ją lekko dodrzwi, wyraznie nieświadoma tego, że Eve chciała wyznaczyć jakieśograniczenie czasowe dla tej niecodziennej wyprawy.- Pamiętaszchyba - dorzuciła Diana - że jutro nie musisz wstawać Wcześnie, bomasz dzień wolny od pracy.- Dobry strzał mruknął Kyle ozięble, otwierając przed niądrzwi do samochodu, po stronie pasażera.- Komunikuję ci, że nieprzeobrażam się w wilkołaka o północy - dodał niedbale, ale Evewyczuła w jego głosie jakby pomruk gniewu.- Nie chciałam powiedzieć.,.106RSUsiłowała wyjawić swój prawdziwy zamiar, ale trzaśnieciedrzwi samochodu nie pozwoliło jej dokończyć zdania.Może to lepiej,pomyślała, gdy Kyle obchodził wóz i sadowił się za kierownicą.Comogła mu powiedzieć? %7łe obawia się tego spotkania, bo nie ufa samejsobie? Boi się, że mogłaby rzucić mu się w ramiona, błagając, żebynatychmiast pokochał ją gorąco i namiętnie? Pytanie, jak on byzareagował, gdyby do tego doszło?- Dokąd jedziemy? - zapytała, chcąc przełamać niepokojącemilczenie.Szybko zapadał zmrok, ale mimo to dostrzegła, że rzucił jejszybkie spojrzenie.- Do dobrze znanego mi miejsca.Jest bardzo spokojne iekskluzywne.- Czy wpuszczą cię tam? - To mówiąc, gestem zwróciła muuwagę, że nie ma krawata, a zielonkawa koszula jest beztroskoodpięta pod szyją.Och, o to chodzi? - Jej słowa rozbawiły go wyraznie, ustaułożyły mu się w lekki uśmiech. Nie będzie problemu, jestem tamznany.Po jakimś czasie zdała sobie sprawę* iż była bardzo naiwna, niewyczuwając ostrzeżenia w tonie jego głosu.Niczego jednak wpierwszej chwili nie podejrzewała* bo przecież zmierzali do centrumLondynu, jak.sądziła, do ekskluzywnej restauracji.Być może przedkilkoma laty, będąc panią Jensen, odwiedzała często takie lokale.Aledzisiaj dzieliły ją od nich lata świetlne i z pewną obawą zastanawiałasię, jak się będzie czuła, czy potrafi się odpowiednio zachować w107RStakim otoczeniu.Tak była zaabsorbowana myślami, że nie zauważyła,iż Kyle zjechał z głównej ulicy.Po chwili znalezli się w podziemnymgarażu jakiegoś wielkiego budynku.- Gdzie jesteśmy? zapytała niepewnie, gdy wysiedli już z auta iKyle wziął ją pod rękę i poprowadził do windy.- Czy daleko do tejrestauracji?- Całkiem blisko - odparł naciskając guzik windy.-Mówiłem, żechcę cię zabrać do miejsca, gdzie nie będą nam przeszkadzać.Po chwili jechali w górę.Gdy winda stanęła, jej drzwi rozsunęłysię automatycznie.Weszli do holu wyłożonego marmurem.Everozejrzała się wokoło nieco speszona, zaczynając się czegośdomyślać.Kyle sięgnął do kieszeni po klucz i włożył go do zamka wdrzwiach obok.- To miejsce, które rzeczywiście dobrze znasz - powiedziała zostrą ironią.- Nic dziwnego że nie przejmowałeś się swoim ubiorem.Kyle wzruszył lekceważąco ramionami, otworzył drzwi izatrzymał się, żeby przepuścić ją przodem.Wściekła, że dała się takłatwo nabrać, nie chciała zrobić ani kroku, ale ostatecznie zwyciężyław niej ciekawość.Zapanowała nad gniewem i weszła do wielkiegosalonu.W przeciwieństwie do mroku panującego na zewnątrz, tutaj byłobardzo jasno i kolorowo.Wszystkie meble, dywany i gadżetytworzyły ciepłą atmosferę.Wnętrze dalekie było od chłodnegoneomodernizmu, który według przewidywań Eve, powinien raczejwybrać amerykański biznesmen na swe londyńskie pied-�-terre.108RSKyle obserwował ją bez słowa, gdy rozglądała się wokoło.Byłapewna, że oczekuje jej opinii.- Czy podoba ci się? - zapytał wreszcie.- Bardzo odparła z niekłamanym entuzjazmem, ale po chwilijakaś myśl pojawiła się w jej głowie, która ją wyraznie zmroziła.- Jadalnia jest tuż obok - powiedział, otwierając kolejne drzwi.Jeśli dostrzegł zmianę jej nastroju, to nie dał tego po sobie poznać.Pokój był mniejszy niż salon i utrzymany w bardziejstonowanych kolorach.Na środku znajdował się stół z rozłożoną jużsrebrną i kryształową zastawą.Dekoracji dopełniały kwiaty i świece.- To nie moja robota - powiedział Kyle szczerze.- Menu też niebędzie moją zasługą.Go prawda potrafię niezle pitrasić, ale nie natakie okazje.Zamówiłem więc wszystko w odpowiednich firmach.Jatylko podgrzeję zupę.To mówiąc rzucił okiem na złoty, płaski zegarek na ręku.- Mamy jeszcze około dwudziestu wolnych minut.Pozwolisz, żewezmę twoje palto? Proszę, rozgość się.Czy chcesz jakiegoś drinka?-Chętnie się napiję - odparła, starając się mówić spokojnie, nieokazując podniecenia, które nie opuszczało jej od pierwszej chwilitego spotkania.Szybko zdjęła okrycie i podała je na wyciągniętej ręce.Nie byłaby pewna swej reakcji, gdyby Kyle podszedł bliżej i dotknąłjej.- Poproszę białe wino - dorzuciła.- Dlaczego nie usiądziesz - powiedział, wskazując ręką naobszerny, klubowy fotel.- Przygotuję tymczasem drinki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy