[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oznacza następną panikę, jeżeli będzie trzebazastraszyć ludzi.Aldrich opłacany przez rząd w celu reprezentowania ludzi, proponujezamiast tego plan dla trustów.5Woodrow Wilson (1856-1924) - 28.prezydent Stanów Zjednoczonych w latach 1913-19216Wall Street - (czyt.Aol Strit) ulica międzynarodowych bankierów, finansistów i spekulantów giełdowych w NowymJorku21Widząc, że brakuje im głosów w Kongresie, żeby zwyciężyć władze republikanów nigdy niepoddały Ustawy Aldricha pod głosowanie.Prezydent Taft7 nigdy nie poparłby Ustawy Aldricha.Bankierzy po cichu zdecydowali się na wariant numer dwa, na demokratów.Rozpoczęli finansowanie Woodorowa Wilsona jako kandydatademokratów.Uważano go za bardziej uległego, niż William JenningsWoodrow WilsonBryan.Jak to określił historyk James Perloff finansista z Wall Street -Bernard Baruch został wyznaczony do edukacji Wilsona.%7łeby zwiększyć szanse Wilsona na pokonanie popularnego Taftafinansowali oni nieświadomego Teddy ego Roosevelta w celupodzielenia głosów republikanów - taktyka odtąd często stosowana wcelu zapewnienia wyboru swojego człowieka.W czasie kampaniiRoosevelt powiedział: Emisja pieniędzy powinna należeć do rządui powinna podlegać ochronie przed dominacją Wall Street.Jesteśmy przeciwko Ustawie Aldricha, ponieważ jejrozporządzenia umieszczą naszą walutę i system kredytowy wprywatnych rękach. To było oczywiście prawdą i pomogło wodebraniu głosów Taftowi i w wyborze Wilsona.Ustawa o Rezerwie Federalnej z 1913 rPodczas kampanii prezydenckiej demokraci pilnowali, żeby udawać, że są przeciwko UstawieAldricha.Jak to wyjaśnił 20 lat po fakcie poseł, demokrata i przewodniczący Komitetu ds.Banko-wości i Waluty Izby Reprezentantów Louis McFadden: Ustawa Aldricha była potępiona w programie demokratów.kiedy nominowano Wo-odrowa Wilsona.Ludzie kierujący partią demokratyczną obiecali obywatelom, że jeżeliobejmą władzę, bank centralny nie zostanie ustanowiony - tak długo, dopóki pozostaną przywładzy.Trzynaście miesięcy pózniej tę obietnicę złamano i administracja Wilsona podkuratelą złowrogich figur z Wall Street, które stały za pułkownikiem House m8, ustanowiłatu, w naszym wolnym kraju robaczywą, monarchiczną instytucję banku królewskiego , żebykontrolować nas od stóp do głów i zakuć nas w kajdany od kołyski do grobu.Zaraz po wyborze Wilsona Warburg, Baruch i towarzysze wprowadzili nowy plan, któryWarburg nazwał Systemem Rezerwy Federalnej.Władze partii demokratycznej powitały nowąustawę zwaną Ustawą Glassa-Owena jako coś radykalnie innego, niż Ustawa Aldricha.Wrzeczywistości jednak ustawa ta była faktycznie identyczna we wszystkich najważniejszychdetalach:Faktem jest, że zaprzeczenie podobieństwa do Ustawy Aldricha przez demokratów było takgwałtowne, że Paul Warburg - ojciec obu ustaw - musiał wkroczyć osobiście, żeby zapewnićopłacanych przez niego przyjaciół w Kongresie, że te dwie ustawy są rzeczywiście identyczne: Odsuwając na bok zewnętrzne różnice dotyczące powłoki odnajdujemy, że jądradwóch systemów są bardzo podobne i związane ze sobą.Ale to zapewnienie służyło tylko do użytku prywatnego.Publicznie, Trust Pieniężny wygoniłsenatora Aldricha i Franka Vanderlipa, prezydenta dominującego Narodowego Banku MiejskiegoNowego Jorku (National City Bank of New York), należącego do Morgana i Rockefellera, ijednego z siedmiu z wyspy Jekyll, żeby złożyć mały sprzeciw w stosunku do nowego SystemuRezerwy Federalnej.Kiedy zbliżało się głosowanie w Kongresie zawezwano prawnika Alfreda Croziera z Ohio wcelu złożenia zeznań.Crozier zauważył podobieństwa między Ustawą Aldricha i Ustawą Glassa-Owena: Ustawa gwarantuje to, do czego właśnie Wall Street i wielkie banki dążyły przez 25 latprywatną, zamiast publicznej, kontrolę waluty.Ustawa Glassa-Owena czyni to całkowicie tak,7William Howard Taft (1857-1930) - 27.prezydent Stanów Zjednoczonych w latach 1909-19138Edward Mandell House (1858-1938) - najbliższy współpracownik prezydenta Wilsona (patrz: Michael nr 6, art.Melvina Sicklera Rada Stosunków Międzynarodowych i Komisja Trójstronna )22jak i Ustawa Aldricha.Oba rozwiązania ograbiły rząd i ludzi z całej efektywnej kontroli nadpieniędzmi publicznymi i nadały wyłącznie bankom niebezpieczną władzę robienia pieniędzywśród ludzkiego niedostatku lub obfitości.Dokładnie tak.Podczas debaty nad tą sprawą senatorowie narzekali, że wielkie banki używałyswoich mięśni finansowych , żeby wpłynąć na rezultat. W tym kraju są bankierzy, którzy sąwrogami dobrobytu społecznego , stwierdził jeden z senatorów.Co za niedomówienie!Mimo oskarżeń o oszustwo i korupcję ustawa w końcu przeszła przez Parlament i Senat 23grudnia 1913 r.po tym, jak wielu senatorów i posłów opuściło miasto, udając się na święta BożegoNarodzenia, po zapewnieniu przez kierownictwo, że prace zostaną przesunięte na odległy okres poprzerwie świątecznej.W dniu uchwalenia ustawy członek Kongresu Lindbergh proroczo ostrzegałwspółobywateli swojego kraju, że: Ustawa ta zakłada najbardziej gigantyczny trust na świecie.Z chwilą podpisaniaustawy przez prezydenta zostanie zalegalizowany niewidoczny rząd władzy pieniądza.Możliwe, że ludzie nie dowiedzą się o tym natychmiast, ale dzień rozliczenia jest przesuniętytylko o parę lat.Przy pomocy tej ustawy bankowej zostało popełnione największeprzestępstwo legislacyjne wieków
[ Pobierz całość w formacie PDF ]