[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sprawdziłem wlusterku.Grubas nie odrywał ode mnie wzroku. No cóż  rzekłem głosem na wpół potulnym, na wpół drwiącym.To raczej pański naród znany jest z rozsądku, nie mój.Odpowiedz
chyba zadowoliła grubaska, bo więcej nie zwracał na mnieuwagi i wrócił do obserwacji widoków za oknem.Na placu Zawiszy odbiłem w Grójecką.Po kilku kilometrach Grójeckaprzeszła w aleję Krakowską którą opuściliśmy granice stolicy.Od tej poryjechałem prowadzony wskazówkami  Marszanda , który co chwila zerkał narozłożoną na kolanach mapę.Wreszcie wjechaliśmy do jakiegoś lasu.Pomiędzy świerkowymi ścianami co chwila widać było biegnącą w głąb borudrogę.Minęliśmy przynajmniej tuzin takich samych ścieżek, kiedy Marszand , ujrzawszy następną w podnieceniu zawołał: Stop, stop!  gwałtownie wcisnąłem pedał hamulca. Cofnij izjedz
w las.Wykonałem polecenie i ostrożnie ruszyłem klepiskiem z szerokim pasemtrawy pośrodku, które oddzielało od siebie wyjeżdżone koleiny.Hans Groebe otworzył okno.Do środka samochodu wpadło pachnącelasem powietrze, które, razem z przerzedzonym światłem, sprawiło, żepoczułem się, jakbym jechał na niedzielny piknik z przyjaciółmi, a nie pozaginione arcydzieło z bandą opryszków.Droga wspięła się nieznacznie idwieście metrów przed nami ukazały się rozstaje dróg. Skręć w prawo  wyrwał mnie z przyjemnego zamyślenia ostry głos Marszanda.Dobrze ubita droga skończyła się po kilometrze.Dalej ścieżkę pokrywałagruba warstwa mokrego piachu, który nieprzyjemnie chrzęścił i buksował podkołami.Na szczęście po chwili wyjechaliśmy spomiędzy drzew na trawiastązalaną słońcem polanę.Naprzeciw nas, ponad linią świerków wyrastał pagórek, na któregopłaskim szczycie zbudowano leśniczówkę.Duży drewniany dom zespadzistym dachem i większa od niego stodoła.Słońce świeciło od stronypagórka, trudno więc było z miejsca, w którym się znajdowaliśmy, stwierdzić,w jakim stanie jest leśna zagroda. Stań!  rozkazał  Marszand. Dalej pójdziemy pieszo.Silnik ucichł i usłyszeliśmy las: krzyki i świergoty ptaków, szum wiatruw koronach drzew.Po chwili dołączyły odgłosy dobiegające z gospodarstwana wzgórzu: pianie koguta, ryk krowy i stukanie młotka.Wysiedliśmy z wozu i ruszyliśmy na przełaj polaną do ukrytej wśróddrzew ścieżynki, wspinającej się po zalesionym stoku na sam szczyt.Pranie powiewające na sznurku rozwieszonym między leśniczówką astodołą, pootwierane okna z wydymanymi przez wietrzyk firankami,pozostawiony na ławce, obok otwartych drzwi, młotek razem z garściągwoz
dzi świadczyły, że ktoś tu mieszka.Weszliśmy (Niemcy pierwsi, my za nimi) do obszernej izby.Staryczłowiek, który stał przy kuchence, odwrócił się powoli i spojrzał na nas zciekawością. Guten Morgen, Herr Cichocki. przywitał się Groebe z niemiłymuśmiechem.Pomarszczona twarz starca stężała w strachu na ułamek sekundy.Mężczyzna szybko jednak zapanował nad swym obliczem, które przybrałoobojętny wyraz.Tylko oczy, tak ciemne, że prawie czarne, spoglądały na nas z napięciem,podejrzliwością i nienawiścią.Pomyślałem, że patrzy na mnie nie ludzkaistota, ale zagoniony przez chłopów z kijami w kąt zagrody, zagłodzony,wyczerpany i pewny, że zaraz zginie, wilk.ROZDZIAA
12.ROZDZIAA
12.TAJEMNICZY GOSPODARZ " PEREGRYNACJETAJEMNICZY GOSPODARZ " PEREGRYNACJEEDUARDA KNEISELA " MA
ODZIENIEC PO RAZEDUARDA KNEISELA " MA
ODZIENIEC PO RAZWTÓRY ZAGINIONY " NAGRODA ZA WIERNOZ

".WTÓRY ZAGINIONY " NAGRODA ZA WIERNOZ

".I KARA ZA CHCIWOZ

" SA
OMIANA PIRAMIDA "I KARA ZA CHCIWOZ

" SA
OMIANA PIRAMIDA "NA DNIE " SKRZYNIA " WA
OSY, KAPELUSZ, OCZY "NA DNIE " SKRZYNIA " WA
OSY, KAPELUSZ, OCZY "NAJSKUTECZNIEJSZA BROC
" W BANKU "NAJSKUTECZNIEJSZA BROC
" W BANKU "KLUCZYKKLUCZYKMilczenie trwało przynajmniej minutę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl