[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Klik.Irina uchyla drzwi iwystawia nos. Czy on już poszedł? Tak.Chodz
my.A
apie ją za rękę i wymykają się przez kuchnię tylnymi drzwiami.W poluwidzenia nikogo nie ma.Na ulicy puszczają się biegiem.Wycie syren jestwszechobecne.Andrij zarzucił obie torby na ramię i trzymając Irinę za rękę,ciągnie ją za sobą.Przyczepa stoi zaledwie dwie przecznice dalej.A przy-najmniej tak mu się zdaje.Może w następnej przecznicy.Nie? Może wkolejnej? Nie, na pewno stała tam, przy tych pojemnikach na śmieci.Za-wracają.Teraz już nie biegną, idą, z trudem łapiąc oddech.Obchodzą całykwartał kilka razy, aż wreszcie dociera do nich, że przyczepa po prostuznikła.Andrij siada na chodniku i chowa twarz w dłoniach.Jego nogi, którewyciągnął przed siebie, są jak z ołowiu.Serce wciąż wali mu w piersiach.Przyczepa i land-rover.Ich śpiwory.Ubrania.Marchewki.Butelki na wodę.Wszystko znikło. Pies! Zabrali nawet psa!Ale choć jakaś jego cząstka myśli o wszystkim, co stracił, ta druga my-LRTśli: żyjesz, Andriju Palenko, a facet z mobilfonem jest martwy.Krew za-styga na jego modnym garniturze, a twoja krąży w żyłach.I trzymałeśdziewczynę w ramionach i czułeś jej ciało przytulone do twojego, uległe,ale jędrne, miękkie, ale gibkie, delikatnie zaokrąglone.A teraz pragnieszwięcej.I w tym tkwi cały problem: oni wszyscy chcą więcej  mężczyzna oddwudziestofuntowego banknotu, Wulk, Witalij i cała zgraja ich podejrza-nych klientów  wszyscy pragną tego, czego i ty pragniesz.Obmyć się wsłodkim jeziorze jej młodości.To przyzwoita młoda dziewczyna, świeża jakmaj.I ona to wyczuwa.Nic dziwnego, że trzęsie się jak zaszczuty królik.Nic dziwnego, że skacze z przerażenia.Zostaw ją w spokoju, Andriju.Bądz
mężczyzną.** *JESTEM PSEM BIEGN
ZJADAM DWA GOA

BIE MÓJ PAN IGA
UPSZA OD OWCY KOBIETA JESTEM SAMOTNYM PSEMDWAJ M
%7Å‚CZYy
NI PRZYSZLI PO NASZ DOM NA KÓA
KACHSZCZEKAM WARCZ
SKACZ
NA NICH GRYZ
ZA
Y PIESMÓWI M
%7Å‚CZYZNA JEST ZA
YM CZA
OWIEKIEM JA JESTEMZA
YM PSEM JESTEM SMUTNYM PSEM JESTEM SAMOTNYMPSEM DOMU NA KÓA
KACH NIE MA MOJEGO DOMU JU%7Å‚ NIEMA M
%7Å‚CZYZNA A
APIE MNIE WPYCHA DO KLATKI NA KÓA
-KACH Z WIELOMA SMUTNYMI PSAMI DOK
D JEDZIEMYDOK
D JEDZIEMY DO PSIEGO DOMU MÓWI SMUTNY PIESWIEM CO TO PSI DOM TO NIE JEST DOBRE MIEJSCE MÓWISMUTNY PIES W TYM DOMU WSZYSTKIE PSY MIESZKAJ
WMAA
YCH KLATKACH I WSZ
DZIE UNOSI SI
ZAPACHPSIEGO SMUTKU NOCAMI SMUTNE PSY PA
ACZ
NIE MAJ
LRTSWOICH PANÓW NIE POJAD
DO TEGO PSIEGO DOMU JE-STEM PSEM KTÓRY BIEGNIE M
%7Å‚CZYZNA OTWIERAKLATK
NA KÓA
KACH SKACZ
BIEGN
M
%7Å‚CZYZNA BIE-GNIE ZA MN
JESTEM SZYBSZY BIEGN
BYLE DALEJ ODKLATKI BYLE DALEJ OD PSIEGO SMUTKU ZNAJD
MOJEGOPANA OBOK TEGO MIEJSCA Z GOA

BIAMI BIEGN
BIEGN
JESTEM PSEM.** *Kiedy Andrij mnie złapał i przyciągnął do siebie w spiżami, poczułam,jak obejmuje mnie silnym i opiekuńczym ramieniem i wtedy zrozumiałam,że to on jest tymjedynym.W środku było ciemno.Nic nie widziałam.Czułam tylko zapach i dotyk.Czułam cebulę i przyprawy, i ciepły orze-chowy zapach jego, moja twarz na jego piersiach i czułam bicie dwu serc.Bum.Bum.Bum.Byłam przerażona, tak, ale dzięki niemu czułam siębezpiecznie.To było takie piękne, jak ten fragment Wojny i pokoju, kiedyNatasza i Pierre wreszcie pojmują, że są sobie przeznaczeni.Choć wydajemi się, że Andrij jeszcze tego sobie nie uświadomił.Złapał mnie za rękę w biegu, nie namiętnie, ale i tak było to roman-tyczne.A ja pomyślałam, że nawet jeśli ta cała sprawa męsko-damskichamorów nie trwa wiecznie, to i tak trzeba w to wierzyć, prawda? Bo jeżelinie wierzysz w miłość, to co ci pozostaje? A teraz, kiedy już znalazłam tegojedynego, to ta noc jest tylko kwestią czasu.Może nawet dziś, on i ja razemna rozłożonym podwójnym łóżku, wtuleni w siebie w naszym małymdomku na kółkach.OK, wiem, że nie jest to Wojna i pokój, ale co z tego.Gdy okazało się, że przyczepa znikła i nie mieliśmy gdzie się podziać, aAndrij usiadł na chodniku z twarzą schowaną w dłoniach, myślałam, że sięrozpłacze, więc objęłam go ramieniem.Ale on powiedział tylko:LRT Pies! Zabrali nawet psa!Uwielbiam go za to, jak bardzo kocha tego okropnego psa.Pomyślałam,że zabrali również moje nowe spodnie za trzydzieści funtów, co było iry-tujące, bo ani razu ich jeszcze nie włożyłam, ale nie powiedziałam tego nagłos.Oczywiście mnie również było przykro z powodu straty naszego ma-łego domu na kółkach, tym bardziej że uświadomiłam sobie, iż tego wie-czoru może wreszcie nastąpić ta noc.Pokazałam mu żółto-czarną nalepkę,którą znalazłam na szybie, a on powiedział dość nieprzyjemnym tonem: Dlaczego wcześniej mi jej nie pokazałaś?  Ale zaraz potem dodał: Przepraszam, Irino.To nie twoja wina.Pewnie i tak było już za póz
no.Uwielbiam sposób, w jaki mówi  przepraszam.Niewielu mężczyzn takpotrafi.Usiedliśmy na skraju chodnika.Nie mieliśmy nic poza tym, co było wnaszych torbach.Nie wypłacono nam nawet jeszcze wynagrodzenia zapierwszy tydzień pracy.Przynajmniej miałam trochę pieniędzy z napiw-ków.Ależ żałowałam, że kupiłam te spodnie.Andrij powiedział, że po-winniśmy opuścić Londyn i udać się od razu do Sheffieldu, więc oświad-czyłam, że z nim pojadę.Czasem trzeba pozwolić, żeby mężczyzna decy-dował.Spędziliśmy tę noc na zewnątrz, zwinięci na ławce, niedaleko miejsca, wktórym stała kiedyś przyczepa, bo Andrij powiedział, że pies może wrócić.Włożyliśmy na siebie wszystkie ubrania, jakie mieliśmy, i znalez
liśmy ja-kieś gazety oraz kartony, które położyliśmy na ławce, i dwie nieużywaneplastikowe torby na śmieci znalezione przed sklepem, do których sięwślizgnęliśmy jak do śpiworów.I chociaż nocą zrobiło się zimno, myślę, żebyła to jedna z najszczęśliwszych nocy w moim życiu, czułam się tak bez-piecznie w jego ramionach, jego ciało było tak mocne jak drzewo, w oddaliLRTpołyskiwały światła miasta, a ponad nimi ledwo widoczne na niebiegwiazdy.Nie spaliśmy zbyt wiele, bo stale podchodzili jacyś ludzie, żeby z namiporozmawiać  podstarzali alkoholicy, nawiedzone typy, policja, handla-rze narkotyków, zagraniczni turyści, facet, który chciał wiedzieć, czychcielibyśmy pozować do fotografii, inny oferujący nam łóżko w jegoluksusowym apartamencie, co moim zdaniem było bardzo miłe, ale Andrijuprzejmie powiedział: Nie, dziękujemy.Jakaś kobieta, która karmiła gołę-bie, dała nam trochę chleba i ciasta.Ktoś inny przyniósł nam kubek kawy.Niesamowite, ilu w tej Anglii jest miłych ludzi.Z jakiegoś powodu ta myślsprawiła, że zaczęłam żałośnie popłakiwać. Dlaczego płaczesz?  spytał. Nie wiem  odpowiedziałam.Musiał pomyśleć, że naprawdę jestemgłupia. Opowiedz mi o tym Sheffieldzie. Wiesz, Irino, Sheffield jest jednym z najwspanialszych miast Europy powiedział z tym śmiesznym donbaskim akcentem, aleja się nie roze-śmiałam. Ma szerokie, szerokie wysadzane drzewami aleje, więc latemzawsze jest cień, a zimna woda tryska z wielu marmurowych fontann i sątam place i parki pełne kwiatów, a mury pałaców obrastają czerwone ipurpurowe bugenwille. Czy to rzeczywiście jest prawda?  spytałam. Tak myślę. Opowiedz mi coś jeszcze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl