[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Od 1906 roku aż do śmierci redagował "Myśl Niepodległą", na łamach której walczył z religijnym i ideologicznym dogmatyzmem.Zmarł w 1921 roku w Warszawie.BOGUSŁAW BUTRYMOWICZ - urodził się w 1872 roku w Kolbuszowej.Po ukończeniu gimnazjum w Rzeszowie studiował filologię klasyczną i historię literatury polskiej i niemieckiej na uniwersytetach w Krakowie i w Wiedniu.Uczył w gimnazjach, m.in.w Tarnowie i w Krakowie.Wydał dwa zbiory wierszy: Poezje (1897) i Za słońcem (1898).Na użytek Kursów Maturalnych Wiedza, których był wykładowcą i kierownikiem, przygotował Historię literatury polskiej (1929).Krótkotrwałą sławę przyniósł mu wiersz Białe łabędzie.W dziejach polskiej literatury znany jest przede wszystkim jako tłumacz greckich komedii i tragedii, m.in.Arystofanesa i Eurypidesa.Zmarł w 1965 roku w Rzeszowie.STANISŁAW PRZYBYSZEWSKI - urodził się 7 maja 1868 roku w Łojewie koło Inowrocławia jako jedno z ośmiorga dzieci.Jego ojciec był wiejskim nauczycielem.W 1881 roku wstąpił do niemieckiego gimnazjum w Toruniu.Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wyjechał do Berlina, by studiować.Choć studiów nigdy nie ukończył, poznał literaturę (zwłaszcza niemiecką i skandynawską), a także filozofię.Szybko zdobył sobie uznanie i autorytet wśród niemieckich studentów.Pod wpływem filozofii Nietzschego napisał dwa niewielkie eseje w języku niemieckim, które zwróciły na niego uwagę znakomitych osobowości ówczesnego życia kulturalnego, m.in.słynnych Szwedów: Oli Hanssona i Augusta Strindberga.W 1893 r.poślubił Dagny Juel, z którą wyjechał do jej rodzinnej Norwegii.Lata 1893-1897 S.Przybyszewski spędził na podróżach między Berlinem, Paryżem i Hiszpanią.W tym czasie powstały eseje literackie o Hanssonie, Chopinie, Nietzschem, a także pierwsze powieści.Jesienią 1898 r.przyjechał wraz z żoną do Krakowa, by objąć stanowisko redaktora naczelnego krakowskiego "Życia".Na polskim gruncie próbował za szczepić styl życia cyganerii artystycznej.Wokół niego szybko skupili się młodzi twórcy, uznając go za duchowego przywódcę.Jego osobę zawsze otaczała aura skandalu obyczajowego i towarzyskiego: romanse, m.in.z żoną Jana Kasprowicza, alkoholizm, satanizm, tragiczna śmierć Dagny.Zarzucano mu aspołeczny stosunek do życia i literatury, chorobliwy erotyzm.W latach 1901-1905 przebywał w Warszawie, później przeniósł się do Monachium.Na stałe wrócił do Polski w 1920 roku.Zmarł jesienią 1927 roku w Jarontach na Kujawach.Pogrzeb odbył się w Górze pod Inowrocławiem.Na jego grobie wyryto słowa, którymi sam siebie określił: Meteor Młodej Polski.Do najbardziej znanych dzieł Stanisława Przybyszewskiego należą: manifest programowy Confiteon, dramaty: Matka, Śnieg, powieść Dzieci Szatana.Był gorliwym wyznawcą i propagatorem estetyzmu modernistycznego i hasła "sztuka dla sztuki".Hasło to, w rozumieniu Stanisława Przybyszewskiego, oznaczało przywrócenie literaturze i innym dziedzinom artystycznym niezawisłości, autonomii, uwolnienia od celów społecznych, oddzielenia sztuki od polityki, etyki, religii.WŁADYSŁAW STANISŁAW REYMONT - (właśc.Rejment) urodził się 7 maja 1867 roku we wsi Kobiele Wielkie pod Radomskiem, w rodzinie wiejskiego organisty.Uczył się krawiectwa, w 1883 roku ukończył Warszawską Szkołę Niedzielno-Rzemieślniczą, uzyskując dyplom czeladnika.Do 1893 roku imał się różnych zajęć, m.in.występował w wędrownych zespołach aktorskich, pracował także jako pomocnik dróżnika przy stacji kolejowej Krosnowa, obok wsi Lipce (dziś: Lipce Rejmontowskie).W 1893 roku wrócił do Warszawy i zajął się wyłącznie pracą literacką.Jego reportaż z pielgrzymki na Jasną Górę przyniósł mu sławę i uznanie.W latach 1895-1897 odbył wiele podróży, m.in.do Włoch, Berlina, Brukseli, Londynu i do Szwajcarii.W 1900 roku został poważnie ranny w katastrofie kolejowej pod Warszawą.W 1902 roku ożenił się i wraz z żoną wyjechał do Franeji.Rewolucję 1905 roku i czas I wojny światowej spędził w Warszawie.W 1917 roku utrzymał za Chłopów nagrodę Polskiej Akademii Umiejętnuści.W 1919 i 1920 roku wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, by wśród Polonii budzić zainteresowanie dla odradzającego się państwa.W 1924 roku otrzymał literacką Nagrodę Nobla.Zmarł 5 grudnia 1925 roku, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.Zadebiutował korespondencją w warszawskim "Głosie".Utworem, dzięki które mu dał się poznać jako utalentowany dziennikarz, był reportaż z Jasnej Góry.W latach 1892-1894 powstało 17 opowiadań, w których autor poruszał problemy chłopskiego życia, pisał o środowisku prowincjonalnych teatrów, o życiu i pracy robotników fabrycznych.W utworach tych łączył naturalizm z techniką impresjonizmu i ekspresjonizmu.W latach 1896 i 1897 ogłosił pierwsze powieści - Komediantka i Fermenty, w 1899 ukazało się pierwsze wydanie Ziemi obiecanej.Najbardziej znaną powieścią Władysława Stanisława Reymonta są Chłopi, w latach 1913-1918 ukazała się trylogia historyczna Rok 1794.Twórczość W.Reymonta jest bardzo bogata ilościowo i zróżnicowana tematycznie.STEFAN ŻEROMSKI - (pscud.Maurycy Zych, Józef Katerla) urodził się 14 października 1864 roku w Strawczynie, pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej.Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Ciekotach koło Kielc.Szkołę elementarną ukończył w Psarach, w 1874 roku wstąpił do gimnazjum w Kielcach.Opuścił je w 1886 roku z powodu choroby, nie uzyskując matury.W tym samym roku przyjechał do Warszawy i rozpoczął naukę w Szkole Weterynaryjnej, której nie ukończył.Pracował jako guwerner na Kielecczyźnie, Podlasiu i Mazowszu.W 1892 r.w Nałęczowie poślubił wdowę, Oktawię Rodkiewiczową (z Radziwiłowiczów).Dzięki jej staraniom otrzymał posadę bibliotekarza w Muzeum Narodowym Polskim w Raperswilu (Szwajcaria).Do Warszawy wrócili w 1897 roku.W latach 1897-1903 Stefan Żeromski pracował w Bibliotece Ordynacji Zamojskich.W 1904 roku Żeromscy zamieszkali w Zakopanem.W okresie rewolucji 1905 roku pisarz wrócił do Nałęczowa, gdzie prowadził działalność kulturalno-oświatową i polityczną.Lata 1906-1907 spędził za granicą, m.in.we Włoszech.W 1908 roku pod naciskiem władz policyjnych opuścił Królestwo i przebywał w Zakopanem i w Krakowie.Lata 1909-1912 spędził w Paryżu.W okresie I wojny mieszkał w Zakopanem, był jednym z organizatorów polskiej władzy państwowej na Podhalu.Od 1919 roku przebywał w Warszawie i Konstancinie.W 1920 r.pracował jako korespondent wojenny.W 1925 roku otrzymał Państwową Nagrodę Literacką.Zmarł 20 listopada 1925 ro ku w Warszawie.Jego pierwszymi publikowanymi utworami były wiersze z czasów szkolnych.W 1895 roku wydany został pierwszy zbiór Opowiadań, w których żywa była jeszcze tradycja powstania styczniowego oraz niezgoda na krzywdę społeczną (w tym tomie ukazały się m.in.: Siłaczka, Zmierzch, Cokolwiek się zdarzy.i Rozdziobią nas kruki i wrony; pod pseudonimem Maurycy Zych).Żeromski wykreował także typ bohatera, który często dla dobra innych wyrzeka się własnego szczęścia.Twórczość Stefana Żeromskiego zdominowała problematyka niepodległościowa, moralna i społeczna.Do najbardziej znanych utworów należą: powieści - Syzyfowe prace, Ludzie bezdomni, Dzieje grzechu, Uroda życia, Wierna rzeka, Przedwiośnie; dramaty - Róża, Turoń; powieść historyczna - Popioły, a także wiele nowel i opowiadań.JOSEPH CONRAD - (właśc.Teodor Józef Konrad Korzeniowski) urodził się w 1857 r.na Ukrainie.Był synem Apolla Korzeniowskiego, pisarza, poety i działacza politycznego.Wraz z rodzicami w latach 1862-1867 przebywał na zesłaniu w Rosji
[ Pobierz całość w formacie PDF ]