[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Byłojednak wyraz
ne, że nienawidzi Devlina.Przedtem odnosiła się do niego inaczej.Jori ponownie włączył radio i usłyszeli głos Devlina.Rozmawiał z kimśnieznajomym, żadne imię ani razu nie padło, a Judy tego drugiego głosu nie rozpoznała.Devlin wyjaśniał, że Jack Loman jest w drodze i że powinni przygotować salę operacyjną, bozostał poważnie ranny.- O, Jack - jęknęła Judy.- Ranny?Nieznajomy pytał o charakter rany.- Chodzi o genitalia! - warknął Devlin ordynarnie.Odezwał się jeszcze jeden głos.- O, to Jack! - zawołała Judy przejęta.Ale natychmiast cały zachwyt w niej zgasł.Loman wydał ochrypłym głosem rozkazzamordowania swojej pasierbicy Altei, niezależnie od tego, gdzie ta diablica się znajduje.Mężczyzna po drugiej stronie zapytał, czy Lomanowi towarzyszy żona.- Co? - wrzasnął Loman.- Ta stara, wysuszona harpia? Devlin się nią zajął.Tak, dostałode mnie pozwolenie, żeby się zabawić z tą zarozumiałą damulką i zrobił to.Powiedział, żenie była to wielka przyjemność.A potem oddał ją sępom.Jeśli ją zechcą, bo to sama skóra ikości.Loman przez cały czas mówił z wielkim wysiłkiem, najwyraz
niej bardzo cierpiał, aleteż myśl o zemście na swojej żonie i pasierbicy musiała mu sprawiać przyjemność.W głębirozległ się ordynarny, szyderczy śmiech.Lekarz imieniem Jaskari poklepał Alteę po policzku, a następnie poszedł do jej matki.Po drodze zwrócił uwagę Joriemu:- Chyba trochę przesadziłeś, opowiadając im o tym wszystkim właśnie teraz, kiedyobie one w dosłownym i przenośnym sensie leżą.- Chyba tak - przyznał Jori.- Ale byłem wściekły na koszmarną, zadufaną w sobie itaką niewdzięczną matkę.Przykro mi.- Trochę za póz
no - bąknął Jaskari, ale w jego głosie nie było gniewu.- No i jak siępani czuje, pani Loman? Może obejrzymy teraz poparzenia?Najwyraz
niej uważała go za autorytet w tym gronie, bo poskarżyła się zachrypniętymgłosem:- Myślałam, że sięgnęłam już dna tam na tej pustyni.Ale i póz
niej niczego mi nieoszczÄ™dzono.- Tylko nie próbuj pÅ‚akać - poprosiÅ‚ Jaskari pospiesznie.- Skóra na twarzy tego nielubi.Dostaniesz coÅ› na sen, to ustÄ…piÄ… wszelkie cierpienia, i fizyczne, i duchowe.- Kim wy jesteÅ›cie? - zapytaÅ‚a Altea.- I skÄ…d pochodzicie?- SÅ‚yszeliÅ›cie opowieÅ›ci o skrapianiu ziemi życiodajnym deszczem?- Tak.Czy to wy robicie?- My stanowimy tylko niewielkÄ… grupÄ™, część liczne - go zespoÅ‚u, jest nas co najmniejczterokrotnie wiÄ™cej.Jaskari wezwaÅ‚ Strażnika.Ów wysoki Lemuryjczyk uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ przyjaz
nie do pań,ale Judy krzyknęła przerażona, a Altea wstrzymała oddech.Wszystko wokół niej zawirowało,po czym pogrążyła się w ciemnościach.12Jaskari ostrożnie smarował okaleczone ciało Judy.Przestała nareszcie odgrywaćrozkapryszoną damę i rozszlochała się żałośnie.Bardzo to martwiło Jaskariego, ale nie był wstanie powstrzymać jej płaczu, który pochodził pewnie z głębi jej skołatanego serca.- Czy nie powinniśmy dać jej do wypicia trochę eliksiru? - zapytał Jori cicho.- Jeszcze nie teraz.Najpierw musi sobie jakoś poradzić z żalem i słusznym gniewem.Iz rozczarowaniem, które musi być straszne.Chyba rzeczywiście kochała tego człowieka.Tego drania, należałoby raczej powiedzieć.- Na to wygląda.- Póz
niej napiją się eliksiru, i ona, i jej córka.Jori spojrzał na Alteę.- Nie wydaje mi się, że akurat ona będzie potrzebować wiele kropel - powiedział zczułym uśmiechem.- O, znowu się budzi.Nadal znajdowali się na przełęczy, trudno było lecieć z dwiema tak ciężko chorymiosobami na pokładzie.Jaskari skończył opatrywać Judy i podał jej silny środek przeciwbólowy.Jejrozdzierający płacz nieco przycichł, więc mógł znowu skoncentrować uwagę na sercu Altei.Usiadł przy niej.Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, ona zapytała pospiesznie:- Co teraz będzie.Dokąd nas wieziecie?Jaskari uśmiechnął się i przywołał do siebie Strażnika.- Nasz przyjaciel Zinnabar należy do innej rasy niż my.Ale jest samą dobrocią.Przerwał mu ostry głos Judy:- Jak widzę, różni go od nas nie tylko rasa.- To nie ma znaczenia - wtrąciła pospiesznie Sassa.- Kilka naszych najlepszychprzyjaciółek wyszło za mąż za Lemuryjczyków i wszystko układa im się znakomicie.Naprawdę? zastanowiła się w duchu.Jeszcze żadna z nich nie urodziła dziecka, więc.- Lemuryjczycy? - zapytała Altea z zainteresowaniem.- Czy to nie był taki legendarnylud, który żył na Ziemi przed tysiącami lat?- Tak, to prawda - odparł Zinnabar i od tego zaczęła się wielka dyskusja na tematjęzyka.Matka i córka były początkowo zbyt wstrząśnięte, by zauważyć, że ich gospodarzerozmawiają w kilku nieznanych językach, ale nie mają żadnych problemów z wzajemnymporozumieniem.Jaskari przerwał debatę:- O tych sprawach porozmawiamy póz
niej, kiedy będziemy mieć więcej czasu.Alteo -powiedział, zwracając się do dziewczyny.- Wada twojego serca jest bardzo skomplikowana, aja nie mam pojęcia, czym cię leczono.Z drugiej strony zapas medykamentów, jaki mam przysobie, jest ograniczony, jestem w stanie udzielić ci tylko doraz
nej pomocy.- Ale przecież było tak dobrze.- Owszem, tylko że została mi jeszcze jedna dawka tego lekarstwa.Czy wiesz, jak sięnazywało to, co zażywałaś?- Oj - szepnęła i zaczęła się zastanawiać.W ciszy, jaka teraz zapadła, rozległ się głos Judy:- Lemury to są małpy.Altea spojrzała skrępowana na zebranych.- Mama nigdy nie panuje nad językiem, mówi, co jej przychodzi do głowy.Zawszebyła po prostu piękna i uważała, że to wystarczy.Nie pamiętam, tyle było różnych nazw napojemnikach z lekarstwami, naprawdę nie pamiętam.Wszystko dawał mi przecież lekarzmieszkający w hacjendzie.Właśnie dostałam od niego świeży zapas.Jaskari skinął głową.- Nie mogę wziąć za ciebie odpowiedzialności, nie mając lekarstw.Będziecie obiemusiały pójść do szpitala, ale najpierw musimy pojechać do hacjendy.- Nie! - krzyknęły jednocześnie i Judy, i Altea.- Muszę porozmawiać z twoim lekarzem.W szpitalu będą pewnie chcieli jak najwięcejinformacji.A skoro helikopter opuścił posiadłość, to chyba niebezpieczeństwo minęło?- Devlin z pewnością wyjechał - powiedziała Judy.- Ale jest wielu innych.A ja terazjuż nie wiem, na kim mogłabym polegać - zakończyła zmęczona.- Musimy wykorzystać szansę, może się uda - postanowił Jaskari.- Tu chodzi przecieżo życie Altei.I musimy się spieszyć, trzeba tam dotrzeć, dopóki jeszcze jest ciemno.Było ich za dużo w gondoli Joriego, więc Zinnabar zabrał do swojej Sassę, co Joriprzyjął z wielką ulgą.Teraz będzie mógł siedzieć przy Altei i nie słuchać złośliwychkomentarzy Sassy.Tak się zajmował chorą dziewczyną, że Jaskari musiał bardzo nad sobą panować, żebysię nie roześmiać.Jej matka, Judy Loman, znajdowała się w półśnie.Od czasu do czasuotwierała oczy i skarżyła się, jak bardzo jej z
le.Jaskari zwrócił uwagę na to, że nigdy nie zapytała, jaki naprawdę jest stan córki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

szkla.opx.pl