Mary Jo Putney Wróg i kochanek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Meriel odezwała się słabym głosem:- Może przestalibyście rozmawiać tak, jakby mnie tu niebyło! - Odwróciła się do czarnowłosego przybysza.-Mówicie,że jesteście moim bratem.Jak wam na imię? Jak ja mam na imię?Uklęknął przed nią.- Jesteś lady Meriel de Vere, a ja jestem twoim bratem,242 MARY JO PUTNEYAlanem - powiedział delikatnie, widząc strapienie dziewczy�ny.- Nasz ojciec William był właścicielem majątku Beaulainew Wiltshire.Nasza matka była Walijką, a ty jesteś jej lustrzanymodbiciem.Kilka lat temu zmarła.Ty i ja jesteśmy najmłodsiz pięciorga rodzeństwa.Przez ostatnie dwa łata mieszkałaś zemną w moim majątku Avonleigh.W czasie gdy byłem nieobec�ny, zarządzałaś całym gospodarstwem.Czy nic z tego niepamiętasz?Pokręciła głową; wielkie niebieskie oczy mówiły, że nicsobie nie przypomina.- Przykro mi - wyszeptała - ale nic nie pamiętam.Alan ciągle myślał o pełni szczęścia, które zapanuje, gdyodnajdzie Meriel żywą i zdrową.Nigdy nie wyobrażał sobie,że może dojść do takiej sytuacji.To, że siostra go nie poznaje,bardzo bolało.Przypomniał sobie o srebrnym lusterku, któredla niej kupił, wyjął je z sakiewki u pasa, w której nosiłpodarek jako talizman od czasu, gdy dowiedział się o zaginię�ciu siostry.Hrabia odsunął się bez słowa, gdy Alan objął Meriel ramie�niem i podniósł lusterko, w którym ich twarze odbijały sięobok siebie w wypolerowanym srebrze.Dziewczyna bardzostaranie przestudiowała odbicie ich twarzy: ciemnoniebieskieoczy, czarne włosy, prawie identyczne rysy twarzy mówiływszystko.- Teraz rozumiem - powiedziała cicho.Spojrzała na Alanaz wyrazem zdumienia i rosnącej radości na twarzy.Po chwilipełnym prostoty gestem zarzuciła mu ręce na szyję.Alan z ulgą przytulił ją do siebie.Mimo że Meriel nie mogłago sobie przypomnieć, to potraktowała jak brata, za co był jejogromnie wdzięczny.Rozluzniła uścisk i obdarzyła go tak charakterystycznym dlaniej słodkim uśmiechem.- Nie dalej jak dzisiaj marzyłam, żeby mieć brata, którybyłby świadkiem na moim ślubie.Cieszę się przeogromnie, żeodnalazłeś mnie właśnie w tym dniu.- Na jej obliczu pojawiłWR�G I KOCHANEK243się wyraz zatroskania.- Jest mi bardzo przykro, że sądziłeś,iż nie żyję.Musiało ci to sprawiać ogromną przykrość.Jeślito z mojej winy doszły do ciebie takie złe wieści, to przepraszamcię z całego serca.Alan potrząsnął głową.- Jestem przekonany, że nie było w tym twojej winy.Zawsze byłaś najbardziej kochającą i troskliwą ze wszystkichsióstr.Dlatego w Avonleigh wszyscy byli przeświadczeni, żemusiałaś umrzeć.Było nie do pomyślenia, żebyś nagle znik�nęła bez słowa.- Nagle odwrócił się i rzekł groznym gło�sem: - Ale wy, mości hrabio, musicie wyjaśnić bardzo wielespraw.W Shrewsbury mówią, że napotkaliście Meriel w pusz�czy i więziliście ją, dopóki nie zgodziła się was poślubić.Jakmogliście sobie na to pozwolić, żeby w taki sposób potrak�tować szlachciankę! - Jego głos zabrzmiał jeszcze twar�dziej.- I cóż takiego, u diabła, zrobiliście z nią, że nieprzypomina sobie rodziny i niczego z wcześniejszych latżycia?Adrian przyglądał się szwagrowi niechętnie, lecz z szacun�kiem.Choć pojawił się sam jeden na zamku i był otoczonyprzez wojowników Adriana, Alan de Vere nie zawahał sięrzucić wyzwania.Nawet gdyby nie było rodzinnego podobień�stwa, szaleńcza odwaga, jak u jastrzębia, świadczyła, że jestbratem Meriel.Nabrał głęboko powietrza, zastanawiając się, czy nie nadszedłjuż dzień odpokutowania za grzechy, które popełnił wobecMeriel.- To, co słyszeliście w Shrewsbury, zasadniczo odpowiadaprawdzie, choć sprawa jest bardziej skomplikowana niż gołefakty.Rzeczywiście natknąłem się w trakcie polowania w pusz�czy na waszą siostrę.Meriel odniosła w wypadku lekkieobrażenia.Szła pieszo, niosąc sokoła i torbę z upolowanązwierzyną, co wskazywało na to, że zajmowała się kłusownic�twem.Utrzymywała, że jest Walijką i udaje się do Lincoln.Miałem co do tego wątpliwości.- Na jego ustach pojawił się244 MARY JO PUTNEYcień uśmiechu.- Wasza siostra jest beznadziejną kłamczucha.Nie wiedząc, kim jest, i obawiając się ojej bezpieczeństwo, niechciałem zostawić jej samej.Zaskoczony Alan de Vere spojrzał na siostrę.- Dlaczego powiedziałaś coś takiego?Ledwie słyszalnym głosem Menel odparła:- Nie pamiętam.- Potarła skroń; wyglądała na tak zagu�bioną, że Alan ponownie wziął ją za rękę.Jej lodowate palcezacisnęły się kurczowo na jego dłoni.Ryszard siedział oparty o brzeg stołu, z rękami skrzyżowa�nymi na piersiach.Teraz on zabrał głos.- Powiedzieliście: Avonleigh.To część włości Theobaldaz Moreton, nieprawdaż? - Kiedy de Vere przytaknął, Ryszardkontynuował.- Lord Theobald jest stronnikiem króla, podczasgdy mój brat popiera cesarzową.Czy Meriel nie mogła sięobawiać, że sprowadzi na Avonleigh kłopoty, jeżeli powie,kim jest? Zwłaszcza że wy byliście daleko?Sir Alan zmarszczył czoło.- Jest całkiem prawdopodobne, że mogłaby tak postąpić -powiedział powoli.- Gdyby miała powody do obaw.- Jak mogło jej przyjść do głowy, że napadnę na majątekbez żadnego powodu? - wtrącił się szczerze zaskoczony Adrian.- Z całym szacunkiem, bracie, lecz twoje zachowanie niezawsze napawa zaufaniem - zauważył Ryszard z lekką nutąrozbawienia.- Ponadto nie musi to być prawdziwa przyczyna.Jest to zaledwie jedna z możliwości.- Ale bardzo prawdopodobna.- Oczy Alana zwęziły się.-Chciałbym usłyszeć coś więcej na temat tego wypadku"Merieł.W jaki sposób odniosła tak wielkie obrażenia, że ażstraciła pamięć?- Wypadła z okna - rzekł zwięzle Adrian.Następnie, zanimszwagier zdążył zadać kolejne pytania, ciągnął: - Przykro miz powodu zmartwień, które mieliście wy i wszyscy domownicyz powodu zaginięcia Meriel.Przysięgam, że gdybym znał jejprawdziwe nazwisko i gdybym wiedział, gdzie mieszka, od-WR�G I KOCHANEK245stawiłbym ją do domu i w odpowiedni sposób poprosiłbymo jej rękę.- Zacisnął palce na dłoni Menel.- Zaistniałewydarzenia były niefortunne, ale należą do przeszłości [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy