McNeill Graham Czas Legend 01 Młotodzierzca Legenda Sigmara 01

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Reikdorf sięrozrastał, nowe mury stawiano coraz dalej, w miarę, jakpowiększało się terytorium zajmowane przez miasto.- Naprawdę polubiłem Marbada - powiedział Sigmarodwracając się w stronę ojca.- O tak, łatwo go polubić - zgodził się Bj�rn.- Dawnotemu był potężnym wojownikiem.Za tamtych czasówna pewno zaatakowałby Jutonów i przepędził ich, gdziepieprz rośnie.Być może lepiej byłoby dla Endalów,gdyby przekazał koronę któremuś z synów,człowiekowi młodszemu i bardziej skoremu do walki.- Co masz na myśli? - zapytał Sigmar, krocząc zpowrotem w stronę zabudowań i obserwując ludzizabierających się od nowa za przerwane prace.Bj�rn położył mu dłoń na ramieniu i rzekł:- Wilczej watadze przewodzi zawsze najsilniejszysamiec, prawda?- Prawda - potwierdził Sigmar.- Dopóki rzeczywiście jest najsilniejszy i potrafiporadzić sobie z konkurencją ze strony młodszychosobników, pozostaje przywódcą - kontynuował Bj�rn.- Ale pozostałe wilki zdają sobie sprawę, że w końcunadejdzie czas, kiedy osłabnie i wtedy rzucą mu się dogardła.Czasem przywódca wyczuwa, że nadchodzi jegoczas i opuszcza watahę, oddalając się w ustronnemiejsce, aby umrzeć z godnością.To straszne, kiedywraz z wiekiem stajemy się słabi i niepotrzebni.Lepiejodejść, kiedy ma się jeszcze na to siłę, niż umrzećbezpożytecznie i w hańbie.Rozumiesz, o czym mówię?- Tak - odpowiedział Sigmar.- To trudna sprawa - mówił dalej Bj�rn.- Mężczyznaodczuwa pociąg do władzy, taki sam jak do pięknejkobiety i ciężko mu z tego zrezygnować.Ale czasem poprostu trzeba.Każda rzecz pod słońcem ma wyznaczonyswój czas i niedobrze jest go przekroczyć, synu.Nic niemożna na tym zyskać, a jedynie zszargać chwalebnąopinię, na którą zapracowało się za młodu.- Dokąd idziemy? - zapytała Sigmara Ravenna,podczas gdy ten prowadził ją między drzewami wkierunku, z którego dobiegał dzwięk płynącej wody.Sigmar uśmiechnął się, wyczuwając w jej głosie nietylko nerwowość, ale i podekscytowanie.Trochęprzerażało ją to, że zawiązał jej oczy i prowadziłbezwolną tak daleko od Reikdorfu, ale z drugiej stronybyła szczęśliwa, mogąc z nim spędzić ten pięknywiosenny poranek.- Jeszcze kawałek - odpowiedział.- Musimy zejść potym zboczu.Uwaga na stopy.Wstał piękny jasny dzień, a przedpołudniową porącały las wypełniony był ptasim śpiewem.Na twarzyczuć było podmuchy wiosennego wiatru, a odgłosbulgoczącej między kamieniami wody działał kojąco irelaksująco.Nadejście wiosny dobrze wpłynęło na psychikęRavenny, a optymizm i energia, które wypełniłyReikdorf po tym, jak śniegi ostatecznie ustąpiły,pomogły jej otrząsnąć się z melancholii.Znowu zaczęłasię uśmiechać, a dla Sigmara jej śmiech, gdy wracała zpola wraz z innymi dziewczętami, był jak promieńsłońca ogrzewający mu serce.Od tamtej nocy, podczas której opowiedziałdziewczynie o swym wielkim marzeniu, Sigmar niepotrafił już prawie myśleć o niczym poza Ravenną.Przed oczami mieniły mu się jej kruczoczarne włosy, amyśl o tym, jak kołysały się jej biodra, gdy kroczyładumnie przez osadę, rozpalała mu krew w żyłach.Nawet będąc twórcą i propagatorem ideiprzekraczającej granice przeciętności, był wciąż tylkoczłowiekiem.Owszem, widywali się tak często, jak pozwalał na toczas, ale żadnemu z nich to nie wystarczało.Dopieroteraz, kiedy wiosenne słońce zaczęło mocniej ogrzewaćziemię, znalezli chwilę, aby wymknąć się z osady ispędzić razem cały dzień.Najpierw jechali w głąb lasu myśliwskimi ścieżkami,wyznaczonymi przez oznakowane kamienie, od czasudo czasu przecinając leśne polany.Po pewnym czasiejednak Sigmar zboczył z traktu i weszli między drzewa,gdzie zsiedli z wierzchowców, a następnie przywiązalije do gałęzi młodego drzewa.Młodzieniec wyjął z sakwtajemnicze paczki owinięte w kawałki materiału izarzucił je sobie na ramię, drugą dłonią chwytającdziewczynę za rękę i prowadząc ją dalej.- Sigmarze - odezwała się ponownie Ravenna.-Powiedz mi, gdzie jesteśmy.- W lesie, jakieś pięć kilometrów na zachód odReikdorfu - odpowiedział przytrzymując jej rękę, gdyschodzili wydeptaną ścieżką prowadzącą w stronę rzeki.Gdy tak szła z zasłoniętymi oczami, mógł ją swobodnieobserwować i podziwiać łagodny owal twarzy, gładką,jasną skórę kontrastującą z żółtą ochrą jej sukni.Dłonie miała twarde i niepozbawione odcisków odciężkiej pracy w polu, ale przy tym tak ciepłe, że ichdotyk sprawiał, że serce biło Sigmarowi szybciej.- Pięć kilometrów? - roześmiała się, ostrożniestawiając stopy.- Tak daleko?Pomimo tego że wciąż znajdowali się naunberogeńskim terytorium, wyprawa w tak odległestrony nie była zupełnie bezpieczna.Sigmarjednakowoż postanowił sobie, że żadne zmartwienia aniniepokoje nie mogą zakłócić im wspólnie spędzonegodnia.- Daleko? - odpowiedział pytaniem na pytanie.- Tojest nic, wkrótce zabiorę cię daleko na południe i napółnoc, aż do oceanu.To dopiero będzie daleko.- Przecież sam jeszcze nigdy tam nie byłeś - wytknęłamu.- To prawda - zgodził się.- Ale będę.- Ach tak - uśmiechnęła się.- Wtedy, gdy powstanietwoje imperium.- Właśnie - przytaknął.- No.a teraz jesteśmy namiejscu.- Czuję promienie słońca na twarzy - powiedziałaRavenna.- Czy wyszliśmy na polanę?- Uważaj na oczy - odezwał się Sigmar.- Zarazzdejmę ci przepaskę.Sigmar stanął za nią i rozluznił węzeł, któryutrzymywał kawałek płótna przesłaniający oczydziewczyny.Ravenna przez chwilę mrugała oślepionasłonecznym blaskiem, ale gdy wzrok przyzwyczaił sięjej do światła, uśmiechnęła się na widokrozpościerającego się przed nią pięknego krajobrazu.Stali na porośniętym trawą brzegu rzeki, a pod nimikłębiły się krystalicznie czyste wody, co chwila pieniącesię śnieżną bielą, gdy rwący nurt rozbijał się o głazyukryte w rzecznym korycie.Na tafli wody igrałypromienie słońca, a pod powierzchnią przemykały rybybłyszczące srebrzystą łuską.- Jak tu pięknie - odezwała się Ravenna, biorąc go zarękę i wpatrując się w rzekę.Sigmar uśmiechnął się widząc jej zadowolenie, poczym upuścił na ziemię tajemnicze pakunki i stanął tużza nią.Dziewczyna stała na krawędzi urwiska zzamkniętymi oczami i oddychała głęboko, sycąc sięświeżym, chłodnym zapachem pradawnego lasu.W powietrzu czuć było ciężki, omdlewający zapachjaśminu, ale Sigmar był ślepy na jakiejkolwiek piękno,oprócz tego, które biło od ciemnowłosej dziewczyny.- Dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś - powiedziała.- Skąd znasz to miejsce?- To rzeka Skein - odpowiedział.- Tu trafiliśmy naCzarnego Kła.- Tego wielkiego dzika? - dopytywała się Ravenna.Sigmar skinął głową i wskazał na miejsce naprzeciwległym brzegu, gdzie leżał jeden z okrągłychgłazów.- Tak, wielkiego dzika.Tam właśnie wychynąłspomiędzy drzew i pamiętam, że Wolfgart prawie umarłze strachu na jego widok.- Wolfgart i strach? - Ravenna roześmiała się,zerkając jednak niespokojnie w stronę drugiego brzegu.- Chciałabym to zobaczyć.Czy ten dzik jeszcze żyje?- Nie wiem - odpowiedział Sigmar.- Ale mamnadzieję, że tak.- Masz nadzieję? Słyszałam, że Czarny Kieł topotwór, który kiedyś pozabijał kilku myśliwych.- To prawda - przyznał Sigmar [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy