Saint Simone Pamiętniki cz. 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ta klauzula jeszcze o jeden stopień wzmocniła uczucia, o którychmówiłem powyżej.Po zakończeniu czytania deklaracji książę Orleański pochwaliłją w paru słowach, a następnie polecił strażnikowi pieczęci wy-razić swoją opinię.Zrobił to w kilku zdaniach i głosował nachwałę hrabiego Tuluzy.Książę de Bourbon po paru pochwa-łach tegoż dał wyraz swemu zadowoleniu, które wypływałoz szacunku i przyjazni.Książę Conti powiedział wszystko w dwusłowach.Po nim ja wyraziłem Jego Królewskiej Wysokości swąradość, iż zdołał pogodzić sprawiedliwość i zabezpieczenie prawparów z niebywałą łaska okazaną cnotom hrabiego Tuluzy, któryzasługiwał na nią przez swój umiar, prawość, troskę o dobropaństwa; że im bardziej uznawał niesprawiedliwość uzyskaniarangi, do której został wyniesiony, tym godniejszy jej się stawał,tym milsza jest dla parów rezygnacja z prywatnych praw wobeczasługi, skoro wyjątek ten jest ograniczony tylko do jego osoby,przy zabezpieczeniach tak formalnych i prawnych zawartych wsamej deklaracji, i przyczynienie się w ten sposób osobiściei dobrowolnie do bezprzykładnego wywyższenia, tym bardziejpochlebnego, że jedyną jego podstawą jest cnota, aby zachęcićtę samą cnotę do oddania większych jeszcze usług państwu;głosuję więc z radością za zarejestrowaniem deklaracji i nie oba-wiam się dołączyć do tego bardzo pokornych podziękowań parów,jako najstarszy z tych, którzy są obecni na tej sali.Zamykającusta, rzuciłem wzrokiem naprzeciw siebie i z łatwością spostrze-głem, że mój poklask się nie podoba, a, być może, moje podzię-kowanie jeszcze mniej.Głosowali ci panowie schyleniem głowy,pod wrażeniem tego uderzenia; bardzo niewielu wymamrotałocoś między zębami, jednak to uderzenie pioruna, które poraziłostronnictwo księcia du Maine, coraz dotkliwiej ich bolało i wmiarę jak zastanowienie następowało po pierwszym zaskoczeniu,w miarę również jak ból ostry i dotkliwy jął ukazywać się tak 265wyraznie na twarzach, coraz jaśniejszym się stawało, że porauderzyć.Po ukończeniu głosowania książę de Bourbon rzucił mi ra-dosne spojrzenie i chciał zabrać głos; lecz kiedy i strażnik pie-częci, który ze swego miejsca tego nie spostrzegł, chciał równieżcoś powiedzieć, książę Orleański rzekł mu, że książę de Bourbonzamierza mówić, i natychmiast, nie dając mu na to czasu, podniósłsię majestatycznie ze swojego fotela i rzekł: Panowie, książęde Bourbon chce wam przedstawić pewną propozycję; uznałem,że jest słuszna i rozsądna; nie wątpię, że będziecie tego samegomniemania. I zwracając się do niego: Książę, czy zechcesznam ją wyjaśnić?" Poruszenie wywołane tymi paru słowami byłonieopisane.Zdawało mi się widzieć ludzi osaczonych ze wszechstron, którzy ujrzeli nowego nieprzyjaciela zjawiającego się mię-dzy nimi w schronieniu, którego dopadli bez tchu. Książę odezwał się książę de Bourbon zwracając się zgodnie ze zwycza-jem do księcia Orleańskiego kiedy wymierzasz sprawiedliwośćksiążętom, wydaje mi się, że mam prawo domagać się jej dlasiebie: zmarły król powierzył wychowanie Jego KrólewskiejMości księciu du Maine.Byłem niższy rangą i w mniemaniu nie-boszczyka króla książę du Maine był księciem krwi, zdolnym dodziedziczenia korony.Teraz jestem wyższy rangą, a książę duMaine nie tylko nie jest księciem krwi, lecz został cofnięty doswej rangi parów.Marszałek de Villeroy ma dziś przed nim star-szeństwo i wszędzie będzie szedł przed nim: nie może więc dłużejbyć guwernerem królewskim pod nadzorem księcia du Maine.Proszę więc o to stanowisko, które nie może, jak mi się wydaje,być mi odmówione, ze względu na mój wiek, moje urodzeniei przywiązanie do osoby królewskiej i do państwa.Mam na-dzieję dodał zwracając się w lewo że będę korzystał z naukpana marszałka de Villeroy, by dobrze się z tego obowiązku wy-wiązać i zasłużyć na jego przyjazń."Na te słowa marszałek prawie że dał nurka pod stół; kiedytylko usłyszał o nadzorze nad wychowaniem, oparł czoło nalasce i przez parę chwil pozostawał w tej pozycji.Zdawać by sięnawet mogło, że nie słyszał dalszego ciągu przemówienia.Villars,Bezons, d'Effiat opuścili ramiona jak ludzie, którym zadano osta-teczny cios; nie zdołałem dojrzeć nikogo z tych, którzy siedzielipo mojej stronie, poza jedynym księciem de Guiche, który pota- 266kiwał z wyrazem najwyższego zdumienia.D'Estr�es pierwszyodzyskał przytomność, otrząsnął się, parsknął, spojrzał na towa-rzystwo jak człowiek powracający z tamtego świata [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

do ÂściÂągnięcia * pdf * ebook * download * pobieranie

Tematy